Lees maar, er staat niet wat er staat

[p. 52]

De alchemist

Een oud man ben ik, die mij veel bezin:
Ik reisde op steamers en met karavanen,
Kende muziek en waanzin van tziganen,
En leefde in liefde met een negerin.

Glazen en kruiken glanzen op de planken
Tusschen een aardbol en een bronzen beeld -
Mijn leven, dat met proef en cijfer speelt,
Heeft niet de wereld meer van kleur en klanken.

Het venster-luik slaat eensklaps open: zie,
Daar buigt naar binnen zich een lang geraamte,
Strekt de armen uit, neuriet een melodie -

De lidlooze oogen zijn naar mij gesperd!
Een heldre zon schijnt achter de gedaante
Op 't blauw profiel der bergen in de vert.