|
| |
Vyfde deel.
Seste vvtcomen.
Nero. Sporus. Epaphroditus. Faon. Icelus.
HIer leyt dan Nero neer met alle sijn haerlijckheyt,
Die soo langh door Fortuyn voorspoedigh was gheleydt.
Hier leyt hy, die de vrees' met machte dé verdrijuen,
En weet nu self gheen plaets, daer hy door vrees' mach blijuen.
De vrees' is goddelijck, of daer is godtheyt aen;
Want sy is tot mijn ziel door haer ghewelt ghegaen.
Hemels, ghy sijt de vrees' ghy doet het aerdtrijck beuen,
En slaet met blicxems vier die vreesich wordt ghedreuen.
Ach Faon, wat voor vrees' gheuoelde Neros hert,
Doen hem, die vluchte self, 't vervolgh verweten werdt?
Men docht haer niet te sien, die spraken, ons ontmoeten,
Noch dat ons naer ons eer, Mißicius ghinck groeten;
Maer 't dul verwoedich volck, met sweerden in haer handt,
Die sy my dronghen door mijn vreesich inghewant.
Den moyelijcken wegh, vol wilde dooren haghen,
En was soo vrees'lijck niet als aen my was het vraghen,
Wat nieuws dat inde stadt van Nero wert vertelt,
Die, soo vol vrees' en schrick, verdrietigh was op 'tvelt.
Ach! helsche bitter vrees', vol grouwelijcke crachten,
Die soo veel boosheyt voert in my door mijn ghedachten:
Saeyt u afgrijsich quaet, en vreeselijck fenijn
In haer, voor wien ick vlucht, en mijn vyanden sijn.
Wat grof; en leelijck broodt brenght ghy ons hier voor ooghen?
Al dat op desen tijdt den toeual laet ghedooghen.
'Tis veel te grof en swert, 'ten is gheen Neros broodt.
'Tis beter dat als gheen, 'ten dient maer inden noodt.
Gheeft my het water hier, dat sal my 't herte lauen.
| |
| |
Ras, doet my daer een graf ghelijck mijn lichaem, grauen,
En set daer steenen om, in schijn van eenen muer.
Soo Caesar vry wilt sijn, soo cort hy self sijn uer.
Haelt water, om dit lijf naer mijne doot te wasschen,
Ick sal Nymphidium in sijn opset verasschen.
Brenght hier oock strackx het hout en datmen my verbrandt
Volcomen met mijn hooft, soo iemant slaet sijn handt
Om my dat af te slaen, soo maen ick u al t'samen.
Dat ghy hem seluer doodt, maer sult mijn asch versamen;
En legghen dat in 'tgraf van 'thuys Domitiaen,
Dat langh in Martis velt met eeren heeft ghestaen.
All' 'tghene dat ick segh', dat bidd'ick neuen 'twillen.
Wy sullen 'tbeste doen, om yeder een te stillen.
Wat werckman sterf ick dan, daer ick het soo voorsien?
Wel, weetmen inde stadt van Caesars haestigh vlien?
Gansch Romen is in roer, en yeder vreest sijn leuen.
Wat leeft ghy daer? laet sien, wat staet hier in gheschreuen?
Den raedt heeft hem verclaert voor vyant van het rijck,
En vvijsen hem tot straf, die toecomt sijns ghelijck.
Wat straffe plach men die te gheuen in voorrijden,
Die hem door wreede daedt van yeder dé benijden?
Men stack haer naeckt den hals door een gheclouen hout,
En sloeghen haer dan 'tlijf met roeden menichfout,
Tot dat sy door dit slaen ter doodt met pijn besweken.
Neen, lieuer sal ick my dan seluer 't hert afsteken.
Tsa, proeuen wy den punckt van dit verslindigh stael,
Dat ick 'tontrouwich volck door mijne doodt betael.
Neen mijn Fatalsche uer en is noch niet ghecomen.
Noyt dacht ick dat de doodt soo vreeselijck doet schromen.
Och, Sporus, my beclaeght, siet uwen Nero gaet
Naer Stygiamsche rijck, om datmen hem soo haet:
Hy gaet naer Acheron, en sal u daer verbeyden.
Ach! grouwelijcke doodt, die my van hier doet scheyden,
Maer, is 't oock moghelijck, dat yemant met sijn sweert
Sijn eyghen hert doorsteeckt, daer 't my soo seer verveert?
Is dat soo licht te doen, en sonder vrees' te pleghen;
Valt yemant in u sweert, en thoont my soo de weghen,
Ach! ick leef schandelijck, oneerlijck, en veracht:
Maer neen, 'ten voeght my niet te vreesen int ghedacht,
| |
| |
Mijn saken eyschen moet, tsa, moet, ghewelt, en reden,
Eer ons den snooden val met voeten doet vertreden.
Wat hoor ick daer Faon? 'tsijn peerden die ick hoor,
Haer vreeselijck ghetier slaet my tot in mijn oor.
Epaphrodite, helpt dat ick mach haestich steruen.
Drijft vry den poignaert in, om Nero te verderuen.
Ay my, 'tis meer als wel.
Voort Caesar, douwt maer voort.
Dringht in, tsa dringht ghelijck, en opent soo de poort.
Den bloedthondt sal sijn lijf in gheene plaets beschermen,
Maer sal dit stalen sweert noch douwen door sijn dermen.
Hoe? is den Tygher doodt?
Niet doodt, maer sonder hoop, en in den meesten noodt.
Tsa, gaen wy dan het bloedt met onsen mantel stelpen.
De wond' is veel te groot, t'en is niet om te helpen.
Och Caesar, dese daet verbaest ons al te seer.
Te laet! en siet de trou!
Dan Galba sal het rijck wel haest in vrede stellen:
Laet Nero met sijn quaet, vry dalen in der hellen.
| |
Choor.
O Goden, hoe thoont ghy u cracht?
Hoe groot, en wijt, streckt uwe macht?
Hoe cont ghy all'ons schande wreken?
Hoe doet ghy den Tiran vergaen,
Die soo veek boosheydt heeft ghedaen,
In sijne wreé bebloede beken?
De Goden kennen s'menschen hert,
En laten dat 't ghetrocken wert,
Door haren wil, tot deught, oft sonde:
Maer dan comt haer rechtveerdicheyt,
Dat all'haer wercken onderscheyt,
Dat alle quaet vernielt ten gronde.
Lof groote Goden altesaem,
Voor wien dat ick ons boosheyt schaem,
Dat ghy verhoort hebt all'ons claghen.
| |
| |
Ghy siet, ghy kent, ghy weet ons leet,
Daerom sijt ghy tot ons bereet,
En gheeft ons dat wy connen draghen.
Nu hoop ick dan, met vreught, en lust,
In eeuwicheyt te sijn gherust,
Ter wijll' de Goden sijn te vreden,
Door 'tbloedt van Neros offerhandt,
Dat hem ghebrocht heeft dese schandt,
Door all' sijn wreede dertelheden.
De Goden willen sijn alleen
Vol rust, en vré, vry van gheween,
Daerom ghedooghen sy de menschen,
Haer menschelijcke boosheyt quaet,
Waer door sy doen haer boose daet,
Om dat het all' naer haer sou wenschen.
Gaet binnen, Voester, 'tis ghedaen.
Wat blijft ghy hier noch langher staen?
Dit claghen sou het volck verdrieten:
Oft dunckt u dat dit droef tonneel,
Haer niet en heeft voldaen gheheel,
Dat ghy hier noch comt tranen ghieten?
| |
Sonet.
DE lieffelijcke deught, die ons de Godtheyt baert,
Wil u, mijn Heeren all', met hare cracht bestralen,
En in u trouwe ziel den wasdom comen halen:
Op dat sy heerlijck thoont de grootheyt van den aert.
Al heeft den wreeden u, door sijn ghevloeck veruaert;
Laet in u siele doch sijn woorden gheensins dalen:
Maer denckt, dat Godt altijdt de boosheyt doet betalen,
En dat hy, tot ons leer, haer, tot haer straf bewaert.
Den goddelijcken gheest, waer van wy 't teecken voeren,
Die wil, door sijne cracht, u herten soo beroeren,
Dat ghy eendrachtelijck de vré omhelsen meught:
Op dat den vreden tack die schoon staet vol Olijuen,
Tot inder eeuwicheyt mach in den vrede blijuen,
En baren in u hert de lieffelijcke deught.
Annag. Dient uvven AL.
|
|
Auteursrechtvrij