Uit mijne sportportefeuille

[p. 154]

Anonyme Rijders.

Wanneer men de programma's opslaat van de wedstrijden, die in het begin van het seizoen-1890 gehouden werden, dan zal men onder de opgegeven mededingers herhaaldelijk ‘Nummers van Lidmaatschap’ aantreffen, die dienst moesten doen voor pseudoniem of anonymiteit van eenige wielrenners, die redenen schenen te hebben hun naam voor het publiek te verzwijgen. En ofschoon zoo iets in vorige jaren ook wel eens was voorgekomen, nog nooit had deze schichtige hebbelijkheid (een ander woord kan ik er niet voor vinden) zich op zulk een onrustbarende wijze geopenbaard: drie en meer ‘Bondsnummers’ reden soms in een afdeeling mee!

Het gevolg hiervan was, dat voor het publiek de aardigheid van dergelijke races afging; dat het onbekende jongenlui zag rijden, voor wie het zich niet interesseerde; terwijl omgekeerd deze wielrijders den indruk maakten, dat zij zich schaamden aan de wielrennerijen deel te nemen, het publiek niet waardig keurden hunne namen te weten, maar wanneer zij eenigen prijs wonnen hun anonymiteit niet zóó ver doordreven, om hunne belooning niet in ontvangst te komen nemen.

De zoogenaamde ‘waiting-races’ (waarvan wij op onze banen, dank zij de eerlijkheid onzer rijders, nog geen last gehad hebben), en de anonymiteit der mededingers zijn de twee ‘draw backs,’ die aan een sport, welke in de open lucht en voor een menigte toeschouwers uitgeoefend wordt, haar karakter van loyaliteit dreigen te ontnemen.

Dit gevaar werd dezen zomer dan ook ingezien, en het Bestuur van de Schevingsche Wielerbaan gaf 't eerst den stoot aan eene beweging, die zich meer en meer uitbreidde, en waarvan de aanhangers thans ook in het Bondsbestuur te vinden zijn. Het bepaalde nml.: bij de Voorwaarden van Inschrijving voor den wedstrijd op den 29en Juli 1890: ‘De Commissie der Scheveningsche Wielerbaan geen Inschrijvings-biljetten aannam, welke met een pseudoniem of Bondsnummer waren ingevuld.’

Deze ferme maatregel vond de instemming van vele belanghebbenden bij de wielrennerij; ook bij de volgende wedstrijden van het seizoen, en die, welke op andere banen gegeven werden, deed hij zijn invloed gelden, want het aantal anonyme rijders verminderde sterk; het had dus doel getroffen. Maar deze bepaling, die slechts van het Bestuur eener particuliere onderneming was uitgegaan, had nog geen officieele sanctie gekregen; zij was nog niet opgenomen

[p. 155]

in het Wedstrijdreglement van den Bond, en ieder Bondslid was dientengevolge vrij, om bij andere races, waar zij niet van kracht was verklaard, geheel naar goedvinden te handelen. Om nu voor de leden van den Bond een vaste en verplichte gedragslijn bij de wedstrijden vast te stellen, en ook om een wanordelijken toestand te zuiveren, besloot het Bondsbestuur om aan de Algemeene Vergadering een voorstel over te leggen, waarbij in de toekomst het rijden onder een pseudoniem of een Bondsnummer zeer moeilijk werd gemaakt. Het stelde voor:

‘Mededingers zijn verplicht hun naam op het programma te doen vermelden.

‘Het Dagelijksch Bestuur is echter bevoegd om wegens zeer gewichtige redenen vrijstelling van deze bepaling te verleenen, doch telkens voor niet langer dan het loopende wedstrijdseizoen, op een hiertoe door den belanghebbende ingediend, met die redenen omkleed verzoekschrift.

‘Het Dagelijksch Bestuur beschikt op dit verzoek zonder hooger beroep.

‘De rijder, die deze vrijstelling verkrijgt, moet de daarvan uitgegeven beschikking bij zijne inschrijving overleggen.’

Toen deze wedstrijdbepaling op de laatste Algem. Verg. in omvraag werd gebracht, werd door den heer Kruijff (Afgev. voor Afdeeling III) een amendement ingediend, ten einde dezen maatregel nog te verscherpen, en het Bestnur de bevoegdheid niet toe te kennen, om in sommige gevallen anonyme rijders tot de wedstrijden toe te laten, zoodat voor de toekomst aan de Bondsleden imperatief verboden zou zijn aan een wielrennerij deel te nemen onder een pseudoniem of een Bondsnummer. Het Dagelijksch Bestuur, dat dit amendement zeer ingrijpend vond, voerde daarop dit punt van de agenda af, teneinde er nog eens rijpelijk over te kunnen nadenken.

En nu berust bij de volgende Algem. Verg. de macht om in deze zaak een beslissing te nemen.

't Is te hopen, dat het voorstel van den heer Kruyff door het Dagelijksch Bestuur mag worden overgenomen, of dat de aanwezige leden in dezen zin zullen beslissen, want het is hoog noodzakelijk voor den goeden naam der wielerwedstrijden, dat het parasitisme den kop wordt ingedrukt.

Laten we eens nagaan wie de personen zijn, die als anonyme rijders op de banen verschijnen. Zijn 't wielrenners met een grooten naam, de fine feur van onze racinglui? Zijn 't sterren uit het buitenland, die voor hunne landgenooten een mogelijke nederlaag

[p. 156]

geheim willen houden? Neen, 't zijn beginnelingen, brekebeenen, de figuranten der wedstrijden! Zij hebben in de sportbladen veel gelezen van den roem en de overwinningen onzer eerste rijders, en nu vatten zij het voornemen op ook eens ‘'n kansje te wagen.’ Maar zij weten, dat hun familie weinig met het racen is ingenomen, en zij schamen zich tegenover hunne vrienden om naderhand mogelijk van het strijdveld te moeten terugkeeren met de kous op den kop. Zij zullen 't dus maar in het geniep doen! Fluks wordt een inschrijvings-biljet met een Bondsnummer ingevuld, en daar vliegt meneer over de baan!

Heeft hij nu het geluk een prijs te behalen, dan verzuimt hij niet om famille en kennissen in stomme verwondering te brengen over zijn anonym kunststuk, evenmin als hij vergeten heeft zijn auonymiteit af te leggen, om zijn belooning in ontvangst te nemen. Komt hij evenwel als verslagene thuis, en is zijn anonymiteit ontdekt geworden, dan ontbreekt 't niet aan de noodige scheldwoorden op de baan, zijn machine en de gemeene streken zijner mederijders!

Zoo'n wielrenner behoort van de banen geweerd te worden, want behalve dat hij op zijn jeugdigen leeftijd iets doet, hetwelk nadeelig voor zijn gezondheid kan wezen, komt hij gewoonlijk in strijd met het verlangen zijner ouders (die bij 't overkomen van een ongeluk, of wanneer zijn gezondheid er onder geleden heeft, dien wielersport voor dit alles verantwoordelijk stellen, en hem een kwaad hart gaan toedragen), maar hem ontbreekt ook de noodige loyaliteit, om, waar hij niet afkeerig is de eer en eenige prijzen mee naar huis te nemen, eerlijk en rond zijn nederlaag te erkennen. Ik noem dergelijke racinglui de parasieten van onze banen; ze nemen zooveel mee als ze krijgen kunnen, maar durven in ruil hun naam niet achter te laten.

Men heeft wel eens de anonyme rijders willen verdedigen met een voorbeeld uit de Middeneeuwen, toen de ridders vochten met neergeslagen visier, en eerst na afloop van den strijd zich aan elkander bekend maakten. Deze vergelijking gaat niet alleen, zooals alle vergelijkingen, mank, maar is zelfs geheel onjuist; want onze hedendaagsche baanridders lichten alleen hun vizier op, wanneer zij als overwinnaar uit den strijd komen, en er voor hen dus eer en roem is in te oogsten, terwijl zij in het omgekeerde geval zich verkreukelen in hun anonymiteit!

Het zijn Ridders, ja, maar.... Roofridders, belust op den buit der gouden en zilveren médailles, en die na een nederlaag hun vizier niet openslaan. Wees daar gerust op!

[p. 157]

Neen, dergelijke wielrenners moeten krachtig van onze banen geweerd worden. De wielersport heeft van hen niets goeds te wachten, maar zij zijn juist de personen, die het rijwiel en het racen bjj hun familie en bij het publiek in diskrediet zullen brengen; zij veroorzaken slechts last, moeilijkheden en impopulariteit.

Zij zijn de ‘draw back’ van onze wielerwedstrijden, die tot heden, dank zij onzen fermen rijders, hun karakter van loyaliteit nog ongeschonden behouden hebben.

Weg dus met die buitzoekers!