Schaduw

[p. 5]

Voorbij I

Als de engelen voorbij zijn
en de dichter zit alleen
-- nog liggen zijn handen gevouwen,
nog woont zijn wezen sereen --
maar aan de ruit van zijn oogen
hangen de bloemen al slap.
Barmhartigheid des Heeren,
daal van uw zilveren trap.

Beneden aan den dorpel
lokt al de wereldsche bruid,
danst met de kroon van laurieren
om den waan van den dichter,
om buit.
Toen de geesten zijn kamer betraden
heeft ze nijdig de stilten getart;
nu de engelen voorbij zijn
durft ze grijpen naar zijn hart.

[p. 6]

 

Barmhartigheid des Heeren,

 

die grendelt zonder gerucht,

 

sluit gij de sluwe deuren,

 

open het raam op Gods lucht

 

en leg in lijnwaden erbarmen

 

zijn moede, gewillige leen,

 

als de engelen voorbij zijn

 

en de dichter zit alleen.