Brieven. Deel 7. Multatuli-Busken Huet 1866

III.

Beste Dek. Dank je hartelyk voor de 10 gulden. Ik was ook regt bly dat je weer wat hoop hebt, dan zal ik 't ook maar weer hebben. Ik weet niet goed wat ik je gister schreef maar ik was zoo erg neergeslagen en droevig, doch nu weer wat beter door je brief.

[Dien brief heb ik niet.]

Verbeeldje Edu is vandaag by den heer Salvador. Hy is naar Waterloo met hem. Edu had er dolle pret in. Ik ben den ganschen dag gejaagd geweest en zal dol bly zyn als hy thuis komt. Hy ging van den morgen al om half acht er naar toe. Non zei, ze zou ook wel naar Waterloo hebben willen gaan, want ‘het was toch heel prettig een vreemd land te zien.’

Och dek zou je werklyk hoop hebben, ik hoop 't dol, die angst voor die wissel is erg. Ik weet geen raad, hoe alles nog gaat als 't gaat is my een raadsel. Ik begryp het zelve niet, en als men my 't van ene ander vertelde, zou ik 't niet eens gelooven, maar 't zyn ook de laatste loodjes. De bakker wordt lastig. De slager is een afschuwelyke rekening en die houdt zich maar stil. Mogt het zyn dat er uitkomst kwam zou 't een zegen zyn. Arme dek. Als je geld kon krygen zou

[p. 57]

't dan nog kunnen gered worden? Kassian. Als hier beneden niet betaald wordt moet ik weg voor dien tyd. Misschien komt alles nog teregt. God geve, 't is al te bitter.

Dek ik hoop altyd nog je wat bedenken kunt. Kan Meyer niets doen? Och, och, ik heb bitter met je te doen. Ja, dien brief van den heer B. is heel lief, maar een paar duizend gulden was beter. Dag beste Dek. ik ben moe en jy niet minder, die arme kinderen, ik zie ze met deernis aan. Tot nog toe zyn ze niet ongelukkig. Edu heeft van de week drie kiezen gewisseld. Hy houdt zoo van me 't is een beste man en Non ook 't is myn hartje. dag Dek.

Het accept van 800 franken schuld aan den huiseigenaar waarvoor Tine zoo in zorg was is betaald, en ook nog een paar volgende accepten, maar in 't voorjaar van 1866 kon de achterstallige schuld niet worden aangezuiverd en daags voor den vervaldag vluchtte Tine met haar dochtertje naar Amsterdam. Eduard was daar sinds maanden by een bevriende familie opgenomen, en Tine zag hem in Amsterdam weer. Het is van deze vlucht dat Dek in zyn brief aan Huet spreekt.

Ik wil hier tusschen iets verhalen over de betaling van een der laatste accepten. Den datum weet ik niet, ik gis dat het 't najaar was van 1865. Er moest weer zulk een accept vervallen en Dek pynigde zich af, zoe-

[p. 58]

kende naar een middel om aan zyn verplichtingen te voldoen. Hy woonde op zyn zolderkamertje, en om uit te gaan of thuis te komen moest hy door den winkel en langs het kantoortje van den heer Meyer gaan. Pratenderwys had Dek hem gezegd dat dan en dan een wissel te Brussel verviel. Maar Meyer had het onderwerp laten glippen. En al irriteerde het Dekker in het algemeen dat hy als schryver opgang maakte en toch armoe moest lyden, hy maakte er den heer Meyer geen verwyt van. Deze had immers geen geld, en de winst op de Ideen zou eerst langzamerhand binnenkomen.

Radeloos had Dek rondgeloopen, hy wist niet hoe Tine te helpen. Uitgeput van zorg kwam hy thuis, en naar bovengaande zeide hy tot Meyer:
- Overmorgen vervalt die wissel.... ik weet geen raad.
- Ja, dat wist ik, zei Meyer, daar heb ik voor gezorgd.
- Jy? Heb je dan geld?
- Ja. Ik wist immers dat er een wissel verviel, je hadt het my gezegd. Wacht maar, ik kom boven by je, dan zal ik je geld geven.

Dekker begreep het niet. Zoo dikwyls was hy in geldverlegenheid geweest, en nooit had Meyer het zich aangetrokken. En nu.... het bedrag was aanzienlyk.... kon hy nu helpen? Wat steekt daarachter? vroeg Dek zich af.

Meyer kwam, boven met geld. Ook bracht hy een papier mee dat hy Dekker voorlegde ter teekening, een papier waarby deze zyn Ideen verkocht aan Meyer tegen

[p. 59]

fl. 40. - per vel. (Gelyk men zich herinneren zal, was de afspraak: ‘voor gezamenlyke rekening’). Ik meen dat ook de ‘Vry-arbeid in Ned.-Indië’ by deze gelegenheid verkocht werd. Dek was woedend, maar hield dat voor zich en teekende zonder een woord te zeggen. Meyer kwam toen tevens met een rekening aandragen voor kamerhuur, boterhammen met koffie, bloemlezingen, verschotten, enz. De hoofdzaak voor Dek was evenwel dat er genoeg overbleef om den wissel te betalen.

Toen Tine later uit Brussel vluchtte, was Dek in Duitschland, waar geldgebrek en de veroordeeling tot gevangenisstraf hem vasthielden. Hy raadde Tine toen aan naar Amsterdam te gaan, daar kon hy haar althans een kamer bezorgen.... zyn zolderkamer by Meyer. En ook crediet om te eten voor haar en het kind, by zyn restaurateur Weyer, in ‘De oude graaf.’

Het is uit den treurigen tyd dat Tine in Amsterdam doorbracht dat ik dea volgenden brief van Dekker aan haar vind.]