Volledige werken. Deel 24. Brieven en dokumenten uit het jaar 1887. Nagekomen brieven en dokumenten uit de jaren 1839-1886

[Begin maart 1861
Gedicht van R.C. d'Ablaing van Giessenburg]

Begin maart 1861

Gedicht van R.C. d'Ablaing van Giessenburg als reaktie op Het Gebed van den Onwetende. Enkel vel postpapier met briefhoofd (blindstempel) R C Meijer Librairie étrangère Amsterdam, aan weerszijden beschreven. (M.M.)

Ik weet niet of het werklijk uit eens andren dagboek^1. was
Dat gij 't gebed van den onwetende overschreeft
Of dat welligt uw eigen hart, o man van Smarte,
De woeste baaijert was, waaruit dat bidden rees.
Maar 'k gis, omdat 'k u ken, omdat 'k uw zielelijden
Vaak gageslagen heb, dat gij die twijflaar zijt
Geslingerd tusschen zoeken en gelooven.
Die martlaar van 't gevoel
Ik gis dat, juist omdat gij grondig denker zijt
Ge u zelf ook niet verschoont, ge u hier krankzinnig noemt.
Krankzinnig. - Kan 't ook zijn dat gij gelijk hebt,
En dat de strijd die in uw binnenst woedt,
Bij wijlen uw gevoel doet zegevieren, uw verstand benevelt?
O! ja, hoe anders zou het mooglijk zijn
Dat gij de man van kracht een oogenblik kunt twijflen,
Uw wanhoop als getuige roepen tegen God.
Hoe hadt gij, als gij niet naar liefde smachtend waart,
Niet uitgeput door lijden en verdriet
Eens spel aan willekeur! miskend, gehoond, gegriefd
Door lof uit 's vijands mond, getergd door kuiperij
Van die zich vrienden noemden en brood voor vrouw en kind
U boodt, voor uw pen - uw geest - uwe eer;-

1. dagboek: bij de eerste publikatie van Het gebed van den onwetende in De Dageraad, stond onder de tekst ‘Uit het dagboek van een krankzinnige, meêgedeeld door Multatuli’.

[p. 578]

 

Op 't oogenblik toen uwe hand regels nederschreeft^2.

 

Hoe hadt gij anders kunnen twijflen aan uw God

 

Omdat hij doof bleef voor uw jammerklagten,

 

Omdat hij zweeg toen gij hem aanriept?

 

Toen gij krankzinnig waart, en toen ge in woeste trekken

 

Den strijd, die in u woelde in 't dagboek nederschreeft.

 

Was 't daarom niet, dat later, toen de rede

 

Haar schepter had hernomen en gij kalm, bedaard

 

Uw werk herlaast, ge zelf al 't ziekelijke

 

Er van ontwaardet, ge zelf met schrik

 

Uwe overtuiging bezoedeld met vertwijfling zaagt

 

En ge aan krankzinnigheid dit rustloos, angstig vragen

 

Dit ijlen toeschreeft van uw weelderig genie.

 

 

 

En toch - gij gaaft der openbaarheid prijs

 

Die regels als krankzinnige gedacht en uit uw pen gevloeid

 

Waarom? - wijl zelfs 't gevoel tenlaatste er moest erkennen

 

Wat lang uw rede wist: - voorwaar er is geen God!

 

Mijn vriend, Gij hebt gelijk de waarheid te verkondgen.

 

 

 

R.C.

2. Deze regel in potlood tussengevoegd.