[18 april 1881
Brief van Multatuli aan J.H. de Haas en G.C. de Haas-Hanau]
18 april 1881
Brief van Multatuli aan J.H. de Haas en G.C. de Haas-Hanau. Dubbel velletje postpapier, waarvan blz. 1-2 en 3(⅚) beschreven. (M.M.)
Arnhem, maandag ochtend
Beste Haazen! Ik ben bly dat ik voor m'n vertrek nog 'n oogenblikje tyd heb om U 'n woordje te schryven, al is 't dan maar 'n vriendelyk groetje, vóór ik de grens passeer. Zeker hoef ik U niet te zeggen hoe ik uw beider hartelykheid blyf herdenken. Er zyn weinigen, ja geenen, die zóó met 'n zieke weten omtegaan. Want, ziek ben ik. Gist'ravend was 't ook begrypelyk voor anderen, wat zelden 't geval is. Gewoonlyk als ik zeg dat ik ‘doodelyk vermoeid’ ben, biedt men my 'n stoel aan. Nu, gistravend had ik werkelyk (ook) 'n stoel noodig, want ik waggelde. En ik heb gevomeerd. Nòg ben ik niet wel. Het zien doet me pyn, niet in de oogen, maar in de kassen. Of, beter gezegd misschien, zóó voel ik 't.
Toch geloof ik zeker dat ik thuis zal opknappen. Straks pak ik voor't laatst m'n koffer, en voor't laatst neem ik m'n spoorkaartje. dat geeft den burger moed. -
Och, dat uitweiden over zichzelf! Basta! -
Voor m'n patient hier, trof 't best, dat ik onwel hier aankwam. Onwillekeurig bemoeide hy zich met my, en juist dàt knapte hem