Volledige werken. Deel 16. Brieven en dokumenten uit de jaren 1873-1874

[24 juli 1874
Brief van Mina Krüseman aan Mimi]

*24 juli 1874

Brief van Mina Krüseman aan Mimi. (Leven II, blz. 185-186.)

Chaudfontaine, 24 Juli '74.

(....)

Wat is 't hier wonderlijk lief! Want lief is 't, maar zoo sauskomachtig, diep, nevelachtig, stoffig, winderig, raar, enfin; het is alsof de wind hier van boven in komt rollen en dan maar in alle richtingen rondholt, omdat hij de kuil niet meer uit kan komen. Het heet hier gezond en dat is 't zeker ook, want confort ként men hier niet; alle oude stakkerts op krukken of stokken zitten hier op houten stoeltjes, buiten of binnen, op geparquetteerde vloeren met hun ingepakte rhumatieke voeten. Ze hinken hier tegen elkaar aan en zijn meest allen zoo slecht ter been, dat men denken zou dat ze een spelletje speelden (als 't kinderen waren!) 't is nog erger dan in Wiesbaden.

Eergisteren werd er een bruiloft gevierd in 't hôtel en na 't diner kwam de geheele partij dansen in de kursaal. Allen waren vroolijk en lachten, dansten en maakten muziek, zoo luidruchtig als zij slechts konden, maar 't arme bruidje stond in een hoek, heel melancholiek naar haar bruigom te kijken, die oogen had voor allen, alleen niet voor haar!

Ik dacht onwillekeurig aan mijn divorce-systema, en vond 't ook hier weer nuttig een scheidings-kontrakt gereed te hebben, tegen dat 't huwelijks-kontrakt vervallen zou zijn! - Gisteren is er weer een ander bal geweest, men schijnt hier enragé op dansen te zijn, mogelijk uit verveling, want 't is saai, zoo'n heelen dag van de buitenlucht te genieten, in een woelige entourage die je niets schelen kan. Papa slaapt maar, om zich nuttig bezig te houden, en de meisjes hebben van morgen een toertje per ezel gemaakt, iets waar ik ook al niet van houd, omdat ik te zwaar ben en geen raad weet van medelijden, als ik zoo'n arm gediertetje voel trillen als ik opstijg. Och ja, van gediertetjes gesproken, ik kom een goed woord doen voor Maxje. Arme Max! Enfant unique! Zenuwachtig, bedorven troetelkind, dat de tering krij-

[p. 630]

gen zal als hij versukkeld wordt, en dood gaat van verdriet als hij verwaarloosd wordt (al is 't maar in z'n verbeelding) voor een grooten hond, die hem totaal overschaduwt. Neem toch geen tweede kind, als gij 't nog niet hebt, want dan vermoordt je de Max, die toch de meeste rechten heeft, na al 't lief en leed dat hij al met jullie gedeeld heeft. Mijn arme Mop was ook wanhopend, toen wij een tweede wezentje gekocht hadden, maar toen heb ik me zoo geheel aan hém gewijd, dat ik hem, door de weinige notitie die ik van zijn kameraad nam, als 't ware verzoend heb met zijn lot. Ons vorig hondje was van jalouzie gestorven. Arme Lili, in dien tijd hadden we nog niet veel benul van honden-attachement, maar nu begrijpen we 't ten minste, al weten we ook dat 't niets menschelijks is!

Ik heb jullie vreeselijk veel te vertellen, daarom vertel ik je niets, want ik kan wel beginnen, maar weet niet hoe ik weer zal eindigen als ik eens aan den gang kom!

(....)

Mina.