Brahman. Deel 2

[p. 341]

[Laag hangt de zon. De lange bosschen, dijken]

Laag hangt de zon. De lange bosschen, dijken
Van ondoorschijnendheid, weren de baren
Van 't roode licht, dat afdruipt van de blaren,
Doorsijp'lend, waar tot lek de twijgen wijken;

De vlakke stroomen, die 't doorzichtig strijken,
Kan niet het voorland, ruigbegroeid met varen,
Niet kan de takkenglooiing doen bedaren
De steile vloed, die heen spoelt over de eiken;

Over de kruin en - dijkbreuk - door de wanden
Stort zich de oranje branding op de landen,
Wijd vloeiend goud, als uit een fabelbron;

In 't oosten bouwt de nacht zijn wolkendammen;
Meezuigt de zon de vloed van koele vlammen,
En ze ebben weg onder de horizon.