Brahman. Deel 2

[p. 270]

[Wonderlijk leven in vreemd-doodsch muzeum]

Wonderlijk leven in vreemd-doodsch muzeum
Marm'ren en bronzen beelden, zaal naast zaal;
En de oogen zien, hoe in gestold choraal
De geest tot hemel zingt zijn mausoleum:

Zooals, uit lucht gehouwen door 't pedaal,
Orgelklankrotsen dragen 't hoog Te Deum,
Zoo, weg van de aarde, tilt naar 't empyreum
Van 't eeuw'ge elk marmerblok een ideaal.

Ik hoorde, half begrijpend, lang hen roepen,
Mijn afgrondlijk levende beeldengroepen,
Tot, zelf verschrikt, 'k hen naar 't bewustzijn trok:

Één voetstuk, uit dezelfde mijn gehouwen
Voor 't wereldviznaire Zelfbeschouwen,
Draagt hen jouw liefde, ontzagrijk marmerblok.