Brahman. Deel 1

[p. 125]

[Zoo leek je dan jouw aardsche zwaarte lichter]

Zoo leek je dan jouw aardsche zwaarte lichter
In 't ijle, koele denken; de verwijding
Van knellendhorizon werd een bevrijding;
Op 't donker gindsch scheen hier het lichte lichter.

Jij dacht je boven 't menschenleven dichter
Bij de eeuwigheid; toch was 't een voorbereiding:
Zoo moest - vervulling van mijn eerste wijding -
'T kind-in-jou groeien tot mijn Brahmandichter.

Getraind in 't leege door je schommeltochten,
Kon veilig je in de afgrondelijke krochten
Van wanhoop zien en 't middenrijk van de aarde:

Er was geen boven, was er geen beneden,
En zalig wordt slechts hij, die heeft geleden;
De hoogten kent slechts, wie in de afgrond staarde.