Brahman. Deel 1

[p. 123]

[Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen]

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen
Van 't leven jou met late idylle lokken;
Je zag, hoe bergop lange schadn trokken
Onder een mist van scheve zonnestralen;

Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen
'T elegisch tink'len van verspreide klokken.
Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken
Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar, stralen.

Je voelde in 't dauwig-koele blauw vervloeien
'T hel herdenken van wat je heet begeerde,

Tot diepberustend violet vergloeien
De roode brand, die je onbluschbaar verteerde:

‘En tot geluk geschapen’ - wat je leerde
Als kind - 't verdord geloof zag je herbloeien.