Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 10

[Humbert, Jean Emile]

HUMBERT (Jean Emile), geb. te 's Gravenhage, 28 Juli 1771, ged. Waalsche kerk op denzelfden dag, overl. te Livorno 20 Febr. 1839, zoon van Jean, hiervóór en van Elisabeth Antoinette Deel.

Hij was luitenant der genie, toen in 1795 de bey van Tunis aanzoek deed om eenige officieren teneinde een paar militaire en waterstaatkundige werken tot stand te brengen. Aan August Henricus Franck, luit.-kolonel, diens zoon C.T. Franck en J.E. Humbert werd deze vereerende taak opgedragen, bij welke gelegenheid aan de beide laatsten, tot dusverre buitengewoon-ingenieur, de rang van kapitein-ingenieur werd toegekend. Zij vertrokken over Duitschland en Italië naar Tunis, begeleid door Charles Nyssen, vice-consul der Bataafsche Republiek te Algiers en kwamen begin 1796 op de plaats hunner bestemming. Hun werd opgedragen een haven te Tunis te maken of wel om een bestaande te verbeteren, ook om het verouderde fort La Goulette naar nieuwere eischen in te richten. Een paar ontwerpen vonden groote voldoening, maar moesten om de hooge kosten worden uitgesteld. Het oude kanaal van La Goulette tot het meer van Tunis werd wel onder handen genomen; het werd verwijd en verdiept en van een bassin en sluis voorzien. Franck, wispelturig van aard, miste allen tact om met den Bey om te gaan en ook Humbert ondervond veel onaangenaamheden van hem, doch stond bij den Bey in hooge achting, die hem in 1802 de bevestiging van de stad Tunis opdroeg. Franck en zijn zoon verlieten Tunis 8 Febr. 1806 en werden, 31 Juli 1806 in het vaderland teruggekeerd, door koning Lodewijk gepensionneerd. Humbert, een groot aanhanger van het Oranjehuis en gehuwd met een dochter van consul Nyssen, bleef in Tunis in dienst van den Bey, tot het herstel van Nederlands onafhankelijkheid. Toen keerde hij naar het vaderland terug, werd in militairen dienst herplaatst en al spoedig bevorderd tot luitenant-kolonel. Nadat in 1820 het archeol. kabinet te Leiden door prof. Reuvens als afzonderlijk museum was gevormd, beijverde deze geleerde zich om de oudheidkundige verzameling door aankoopen uit Griekenland, Italië en de noordkust van Afrika uit te breiden. Hij sloeg daartoe het oog op Humbert, die in de laatstgenoemde landstreek zoo goed bekend was. Deze kreeg verlof daarheen te vertrekken en bezorgde al spoedig vier belangrijke oude punische monumenten - grafsteenen - die hij op den grond van het oude Carthago had ontdekt. Hij gaf daarover in 1822 uit: Notice sur quatre

[p. 395]

cippes sépulcraux, découverts sur le sol de l'ancienne Carthago. Over deze zeer belangrijke vondst gaven H.A. Hamaker en C.J.C. Reuvens verdere toelichtingen in druk.

Met kolonel Rottiers uitgezonden om oudheden te verzamelen, Rottiers naar Griekenland en Humbert naar Italië, kostten zij aan het vaderland wel aanmerkelijke sommen, maar hun zendingen konden belangrijk worden genoemd. Etrurische bronzen en grafmonumenten, antieke marmeren beelden en een groote collectie egyptische oudheden werden voor Nederland verworven.

Een merkwaardige verzameling antieke en middeleeuwsche munten door H. bijeengebracht, kwam in het Koninkl. penningkabinet te 's Gravenhage; latere stukken in de collectie van prof. van der Chijs te Leiden.

Humbert was de vertrouwde vriend van den nederl. gezant te Rome, Reinhold. Te diens huize kwam de geleerde Niebuhr H. raadplegen over de juiste ligging van het oude Carthago. Ook Reivens, die voornemens was een groot werk over het oude Carthago te schrijven, stond voortdurend met Humbert in briefwisseling. Humbert, sinds jaren aan het zachte klimaat van het Zuiden gewend, kon zich niet meer aan dat van zijn geboorteland gewennen. Hij verkreeg verlof zijn pensioen in het buitenland te mogen verteren en woonde dan ook doorgaans in Italië, meest te Pisa, waar hij evenwel steeds in het belang der wetenschap werkzaam bleef. Hij overleed na een lange, smartelijke ziekte te Livorno. Zijn beeltenis bevond zich in de collectie Bodel Nijenhuis.

Zijn vrouw, een dochter van consul Nyssen, stierf met een eenig overgebleven dochter te Tunis aan de pest.

Zie: Handel. Maatsch. Ned. Letterkunde (1849), 132, 133; Alg. Ned. Familieblad XIV, 134, 135, 138, 139.

Regt