Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 9

[Eyssonius, Henricus (1)]

EYSSONIUS (Henricus) (1), geb. te Groningen 5 Aug. 1620, aldaar overl. 25 Aug. 1690, zoon van Rudolph Eyssens en Wemele Oosewolts. In 1639 student geworden, beoefende hij eerst de oude letteren, wijsbegeerte en sterrekunde onder Andreae, Schoock en Pasor. Daarna gaf hij de voorkeur aan de geneeskunde. Onder prof. Welman hield hij een Disputatio de ventriculo humano en een De causis symptomatum ventriculi. In 1649 eindigde hij onder prof. Deusing de acad. studie met een Disputatio de apoplexia, waarop hij tot med. Dr. promoveerde. Hij vestigde zich als geneesheer in zijn geboortestad, werd in 1654 benoemd tot buitengewoon hoogleeraar in de anatomie, waaraan in 1664 de natuurkunde werd toegevoegd. In 1665 werd hij bevorderd tot A.L.M. et Philos. Doct. Sedert 1648 was hij gehuwd met Elisabeth Brongers. Zijn tweede

[p. 251]

vrouw was Sophia Wedda, wed. Gerh. Meyknecht, j.u.d. Uit zijn eerste huwelijk liet hij twee zoons en een dochter na.

Zie: J. Mensinga, Oratio funebris in excessum H. Eyssonii (Gron. 1690); W.B.S. Boeles, Levensberichten der Gron. hoogleeraren 38-39, achter Jonckbloet, Gedenkboek der Hoogeschool te Groningen (1864).

Wumkes