Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 7

[Ruysch, Arie]

RUYSCH (Arie), geb. Febr. 1797 te Rotterdam, overl. Oct. 1871 te Vlissingen, zoon van Joseph Ruysch en Catharina Schilders. Bij de terugkomst van Bonaparte trad hij als vrijwilliger in dienst en maakte den slag van Waterloo en den veldtocht in Frankrijk mee. Na zijn ontslag in September 1822 als sergeant -majoor bij de 2e afdeeling infanterie, was hij werkzaam bij den ontvanger der belastingen te Sas van Gent en daarna te Vlissingen. Later vestigde hij zich te Vlissingen als wijnkooper en steenkolenhandelaar. Van 1857 tot 1869 was hij daar lid van den Gemeenteraad en van 1852-1868 van de Kamer van Koophandel en fabrieken. R. was vatbaar voor oogenblikkelijke indrukken, waardoor zijn levensbeschouwing weleens weifelde en hij van een vurig vrijmetselaar en voorstander der vrijzinnige beginselen Katholiek werd.

In de woelige dagen van 1830 en 1831 wakkerde hij door woord en daad de geestdrift aan. Voor zijn bemoeiingen ten behoeve van den gekwetsten kanonnier J. van der Bol, schonk koning Willem I hem in April 1837 de Rijks-gouden medaille; in 1865 het zilveren kruis der vrijwilligers van 1815. Voor letterkundigen arbeid kreeg hij meer dan eens gouden en zilveren eerepenningen. De tooneelstukken van R. werden menigmaal opgevoerd. Van het bekroonde blijspel Het bankbiljet van duizend gulden (1858) verscheen in 1873 een 5e druk; het tooneelspel 't Was maar een loods werd in 1868 en 1873 herdrukt; dit gebeurde ook met De Wees van Brussel (1848 en 1868); Zoo werd hij rijk (1855 en 1874); De Hertog van Alençon te Antwerpen (1863 en 1866). Het drama Moederliefde en heldenmoed, of de gevangenis op het slot 's Gravenstein te Antwerpen, uitgegeven ten voordeele der oprichting van het standbeeld van Admiraal de Ruyter, werd in 1837 voor de 3e maal

[p. 1083]

gedrukt. Zijn laatste gedicht: Vooroordeel tegen Zeeland, zag in 1871 te Zwolle het licht.

R. huwde eerst met Levina Johanna Stevens, overl. 1851, daarna met Annette Catharina Frantzen. Hij stierf na langdurig aan een aanval van beroerte te hebben geleden, zonder kinderen na te laten.

Het meest gelijkende portret werd in Jan. 1863 door J.P. Berghaus te Leiden geteekend en op steen gebracht.

Zie: Nagtglas, Levensberichten van Zeeuwen (1893) II, 557 vv.; Catalogus der Bibliotheek van het Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen VII, 467.

Versprille