Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 5

[Wemeldingen, Joannes van, Godefridi, de Scoude]

WEMELDINGEN (Joannes van, Godefridi, de Scoude), meest bekend naar zijn geboorteplaats Wemeldingen een dorp op Zuid-Beveland, overleed te Leuven 12 Oct. 1525. Hij was een man van grooten invloed en loog in aanzien. Na aan de leuvensche universiteit zijne studiën te hebben voltooid was hij aldaar vele jaren professor. Gedurende 37 jaar bekleedde hij den leerstoel in der beide rechten. 1484 werd hij aangenomen in den raad der universiteit. 7 Juni 1493 promoveerde hij in de beide rechten tot doctor tegelijk met zijn landgenoot Nicolaus Everardi. Sinds 1487 tot professor benoemd, kreeg hij 1492 meer traktement, omdat zijne prebenden wegens de troebelen en de oorlogen zoo weinig opbrachten. 1493 en 1503 genoot hij de eer tot rector magnificus gekozen te worden. 1498 en 99 was hij gekozen tot rechter der universiteit. Bovendien was hij deken van St. Gudule te Brussel, doch kon als professor te Leuven blijven. Toen de universiteit in groote moeilijkheden geraakte, 1513, met den conservator der privilegiën der hoogeschool, den abt van St. Gertrude te Leuven, was men genoodzaakt tot Jan van Wemeldingen zijn toevlucht te nemen. Als deken van St. Gudule was hij in de pauselijke bul aangewezen als een der conservatoren der hoogeschool. Van 1514 tot zijn dood 1525 bekleedde hij dit ambt; ook nam hij geen assessor, maar voerde zelf de processen. De bijzondere moeilijkheden met wereldlijke en geestelijke overheden, welke J.v.W. te overwinnen had, deden hem aanspraak maken op eenige rechten en eerbewijzen. Reeds 1514 kwam hij met eischen voor den dag en weldra ging hij de rechten innemen van den kanselier, totdat de theologische faculteit zich begon te verzetten over den voorrang der juristen. J.v.W. beklaagde zich over het onrecht ten opzichte van zijn persoon hem aangedaan; betreurenswaardige feiten vielen voor, zoodat hij zelfs een geldelijke vergoeding eischte voor de ondergane beleedigingen, 1520. Hij dreigde Leuven te verlaten, waarop de universiteit zijne eischen toestond en hem zelfs

[p. 1105]

eenigen voorrang verleende. Opnieuw komt hij 1521 met klachten over de advocaten en procuratoren, die in hunne geschriften hem beleedigden; vooral met meester Balduinus van Goes had hij sinds meer dan drie jaren aanhoudende moeilijkheden. Het jaar vóór zijn dood verwisselde hij, daar hij oud geworden was en niet meer zoo goed les kon geven, zijn gewonen cursus na den middag met den buitengewonen cursus van professor Dominicus Kakaert. Hij stichtte twee studiebeurzen voor de pedagogie het Verken. De Karthuisers te Brussel hadden hem tot beschermer hunner privilegiën gekozen, wat Karel V 13 Apr. 1516 goedkeurde. Zijn grafschrift ten tijde van Val. Andreas bijna onleesbaar, in de kerk der Minderbroeders, waar hij bij den ingang van het koor begraven was, prijst zijne vrijgevigheid voor zijne vrienden en zijne mildheid voor den armen. Het obituarium van Anderlecht vermeldt op 12 Oct. ‘O. Joannes Godefridi presb. et canonicus ecclesiae sepultus ante chorum’; waarschijnlijk heeft men vergeten er bij te voegen in welke kerk. Te Neerlinter was de kosterij in het bezit van Godefridus de Wemeldingen, professor te Leuven. 1512 had Joh. de Wemeldingen student te Leuven, een naam- en dorpsgenoot van den professor, aldaar een beneficie.

Zie: Analectes Hist. Eccl. Belg. 1, 406; XX (1886) 277; XXVII (1898) 308, 415, 423; XXIX (1901) 86-97, 102, 131; XXXVIII (1912) 367, 373, 378; XXXIX (1913) 297-299; H. de Jongh, L' Ancienne Faculté de Théologie de Louvain (Louv. 1911) 236-238; Val. Andreas, Fasti Academici (Lov. 1656) 177; A. Wauters, Hist. Environs de Brux. I 44.; Bydragen Hertogdom Brabant I, 289; V, 90.

Fruytier