Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 2

[Huet, Damne Pierre Marie]

HUET (Damne Pierre Marie), geb. te Amsterdam 7 Dec. 1827, overl. te Goes 9 April 1895, behoorde tot een geslacht dat aan de waalsche Kerk hier te lande, vele en onder deze zeer voortreffelijke, evangeliedienaren schonk. De eerste zijner voorvaderen, die zich hier vestigde, Gideon Huet, was eerst predikant te Blet bij Bourges, daarna, toen hij kort voor de herroeping van het Edict van Nantes zijn vaderland had verlaten (13 Juni 1685), te Saint Lambert, in de Paltz (1688) en vervolgens te 's Gravenhage (1693) en Dordrecht (1727). Zijn zoon Theodore François diende achtereenvolgens de gemeenten van 's Gravenhage (1720) en Amsterdam (1731). Diens oudste zoon, Daniël Theodore, die als geletterd man en godgeleerde uit meer dan een geschrift en twee leerredenen bekend is gebleven, stond eerst te Vlissingen (1749-1763) en daarna te Utrecht (1763-1795). Van diens zonen was de oudste, Samuel Theodore, vanaf 1784 tot aan zijn dood in 1826 fransch predikant te Vlissingen en bekleedde de jongste dit ambt achtereenvolgens te Harderwijk (1781), Haarlem (1794), en Amsterdam (1795), waar later zijn zoon Pierre Josué Louis, de vader van Damne Pierre Marie, insgelijks, van 1826 tot aan zijn dood in 1846, dienst deed.

Deze was ook voor den predikdienst bestemd, en studeerde gelijktijdig aan het athenaeum zijner vaderstad en aan de utrechtsche hoogeschool, waar hij 20 Oct. 1847 was ingeschreven. Hij leidde daar echter een losbandig leven, ‘hoewel niet zonder indrukken in het geweten en een instinctmatigen trek naar de waarheid in Christus maar telkens wederom als verspoeld en verspeeld’ zooals da Costa, tot wiens huisvrienden hij behoorde, 12 Dec. 1807 aan Groen schreef (Brieven III, 133). Nadat een verblijf aan de universiteit te Montauban, om aan de daar sedert 1810 bestaande protestantsche godgeleerde faculteit verder zijne studie voort te zetten, wat in den beginne goede verwachtingen gaf, wederom treurig geëindigd was, vertrok hij in Oct. 1853, op raad van den bekenden menschenvriend Ds. O.G. Heldring, naar de Kaap. Onder den invloed van den predikant G.W.A. v.d. Linden werd hij daar, zooals hij in zijne in 1854 verschenen Afrikaansche Gedichten herhaaldelijk getuigt, een boetvaar-

[p. 616]

dig zondaar en ontstond in hem de begeerte om daarvan openlijk te getuigen (da Costa t.a.p.). Aan zijn wensch, om als predikant op te treden, werd, daar hij hier te lande slechts het candidaatsexamen in de godgeleerdheid had afgelegd, maar niet tot de evangeliebediening was toegelaten, door de Synodale Commissie te Kaapstad in hare zitting van 16 tot 19 Januari 1855, voorloopig voldaan, door hem verlof te verleenen, om als plaatsvervanger van een afwezigen predikant op te treden, waarna hij 29 Oct. 1857, toen hij een jaar den leeraar van Aliwal Noord had vervangen, geëxamineerd en tot de bediening in de Kaapkolonie toegelaten werd. Hij bleef daar tot 1858, en vertrok toen naar Ladysmith, vanwaar hij in 1860 naar Pieter Maritzburg ging, nadat hij eerst nog eenigen tijd de Zuid-Afrikaansche Republiek bereisd en in de gemeente van Lijdenburg en Zoutpansberg dienst gedaan had. Later keerde hij naar Holland terug, werd 10 Oct. 1867 te Utrecht als reizend predikant der Confessioneele Vereeniging ingezegend en stond vervolgens te Veenendaal (1870), Dirksland (1871), Nunspeet (1875) en Goes (1875).

Behalve de in het Biographisch woordenboek der Noord en Zuid-Nederlandsche Letterkunde van Frederiks en van den Branden genoemde geschriften zag nog van hem het licht: Verhaal van een uitstapje uit Aliwal naar de Fransche Zendelingstatie in het Basutoland in Elpis I, 149-187; Schipbreuk van de Constantijn in Elpis II, 206; Reis van Aliwal naar Port-Elizabeth in Augustus 1867 in Elpis III, 40; Mysterie in Elpis III, 160; Het lijden dezer wereld in Elpis IV, 1, dat in 1863 ook afzonderlijk is uitgegeven; Een kudde en een Herder. Verhandeling over de toebrenging der Heidenen tot de Christelijke kerkgemeenschap beoordeeld in Elpis IV, 177; Overzigt van de opwekking in Amerika, Ierland enz. in Elpis IV, 285; Ds. Postma over de gezangen en P. Huet over de gezangen en de opstanding in Elpis IV, 423; in alle deze verhandelingen toonde hij zich zeer vijandig tegenover de Boeren, wat in Zuid Afrika groote verontwaardiging wekte.

Zie: N. Mansvelt, Onze Betrekkingen etc. 100; Elpis II, 175 en V, 240; Kuyper, Geschiedenis van het Christelijk leven in Nederland 600; De Gereformeerde Kerkbode voor Zuid-Afrika VII: 3; 42; VIII: 20, 317. Elpis I, 239: P. Huet. Een levensschets door de redactie van Woorden des eeuwigen levens (J.G. Smith en J.J. van Heest).

de Savornin Lohman