Stormen en stilten

[p. 86]

Winter

De mond van de koude heeft dorst,
onder zijn gehemelte verdort
de aarde, elke porie
een stenen barst.

Windstilten verzamelen zich tot een nacht
die niet meer ademhaalt, angsten bevroren
tussen de korte vuurval in het westen
en morgenlicht dat tanden slaat
in spiegels ijs.