Stormen en stilten

[p. 78]

Herman Gorter

Herman Gorter, waar in de stalen nacht
van het heelal dwaalt nog een vonk
van uw geladenheid, een krachtcel die
vibreren bleef zoals gij eenmaal hier,
op deze aarde die uw lichthuis was,
van hoofd tot voeten in uw eigen kracht
geademd hebt?

Sinds mij uw stem geopend werd,
heb ik zo menigmaal van dag of nacht
de stilte afgeluisterd om de vlam
van uw aanwezigheid te voelen meebewegen;
want gij hebt uit de kernen van de taal
een vuur geslagen, zo doorzichtig als
een met de ogen te doorgronden zee,
een ruimte, wemelende van de dans,
de hoge dronkenschap der elementen.

Zo vorstelijk heeft nimmer in dit land
een mens met éen gebaar de ademtocht
der wereld bij zijn wezen ingelijfd,
de schepping als zijn eigen daad gesteld.

En daarom wil ik, mij verdiepend in
het zwijgen van de hemelen, naar u
mijn zinnen rekken: of uw stem daar niet
bewind bleef voeren en als licht verschiet.