Stormen en stilten

[p. 75]

Bal Marin

De jonkheid danste op de boulevard;
jurken en pantalons
omstrengelden elkaar
onder wiegende lampions.

Door stortbuien muziek
schoven de vormen heen en weer;
de zee draafde melancholiek
als een oud paard op en neer.

Metalen luidsprekerstemmen
gorgelden boven het tumult,
en ook de nacht zat in metalen klemmen
en werd kapotgebruld.

Papieren bloemen, limonadeglazen,
geur van augurk en aal
de bolle buiken van de spullebazen,
zij waakten allemaal

tegen de wereld die met sterrenvuur
en zeegeprevel
rondom het feest stond als een muur,
een donkerblauwe nevel.

Onder de trappelvoeten van de schare
zuchtte de ziel
der straatstenen die weerloos waren
voor drift van teen en hiel

en die toch eens door sterke handen
aandachtig waren geplant,
met wangen die van leven brandden,
in hun smal bed van zand.

[p. 76]

 

Maar er was deze nacht geen genade,

 

alleen jolijt.

 

Zelfs wie elkander op de voeten traden

 

hadden geen spijt.

 

 

 

De laatste feestgangers die huiswaarts tolden

 

sloegen nog lang en wreed

 

tegen het bekken van de uitgeholde

 

nacht die zijn pijn verbeet.