Ons geld

Wie wat bewaart, heeft wat

Bij de vervanging van de Surinaamse gulden door de SRD in 2004, bleven de oude munten hun waarde behouden. Eén gulden was dus gelijk aan één SRD. Oma Juliette hoorde dat en toverde tot ieders verbazing vijf kannen met munten tevoorschijn. Haar kleinzoon van de mulo hielp haar om het uit te tellen en er bleek 3.050 gulden in te zitten; dat bedrag was nu SRD 3.050 waard. Ze had alleen munten van 250 cent gespaard. Oma vertelde trots hoe ze dat had gedaan.

Het bleek zo eenvoudig:

‘Luister me kind, je weet toch dat je oma skrati* verkocht voor een dala per pak? Wel dan... elke keer als ik vijf pakken had verkocht verdween een “dala” in deze kan. Van die vijf dala was de eerste dala voor de kosten om rauwe skratibonen* in

[p. 47]

te kopen. De tweede dala, die was voor de arbeid, de derde en vierde dala waren mijn bijdrage om samen met zalig je opa ons gezin te verzorgen en de vijfde dala, die was voor deze kan, nu zijn het vijf kannen... hihihi. Wel noh.’

Oma lachte breed uit: ‘Wie wat bewaart, heeft wat.’ De munten werden omgewisseld voor papiergeld. Ze riep vervolgens haar twaalf kleinkinderen bij elkaar en gaf ze elk SRD 200 met de woorden: ‘Je kan het gebruiken, maar je kan ook een spaarbankboekje nemen. Het is een klein aandenken van je oma. Doe ermee wat je wil.’

[p. 48]

Een korte tijd later, in 2007, is oma overleden. Het bleek dat vijf van haar kleinkinderen hun geld hadden gespaard. Daarmee hadden ze een gouden sieraad gekocht dat ze om hadden op de begrafenis van de oude vrouw. Het was hun aandenken aan oma.

Typisch, het waren de vier meiden en de kleinzoon van de mulo. De zeven andere jongens hadden op dezelfde dag mooie dingen gekocht en die SRD 200 was allang verdwenen. Jammer!