Kriekende Kriekske

[p. 113]

Een aorig misverstand.

Het is één verrel jaors nog pas
Dâ 't brulloft van Geurt Harmzen was,
En nou al hêt ie raozend spiet:
Went - om wâ rejen weet ie niet -
Zien vrouw wordt kwaojer alle daogen
En duut hum niks as sarren, plaogen.

En of ie gek zich prakkeziert,
En wat ie ook met haor prebiert,
En of ie ‘hê?’ zeit of ‘wablief?’
Zij is 'en kruus, dâ lillik wief!
Kom, docht ie, 'k zal 'et toch maor waogen
En gao Pastoor zien raod is vraogen.

‘Mins! (zei Pastoor) daor hedde 't nouw!
Ik zei oe: nêm haor nie as vrouw,
Ze deugt nie, gleuf me, beste vriend!
Ge sloegt mien raod toen ien den wiend.
Kiek, wilde oew lot nie meer beklaogen,
Dan motte oew kruus geduldig draogen.’

‘Is 't anders nie? (zei weer de boer)
Al valt het nòg zoo zwaor, zoo zoer,
Ik zal 'et draogen! 'k verwed mien kop!’
Hie gêft Pastoor de hand er op,
Geet weg en repetiert bij vlaogen:
Ik mot mien kruus geduldig draogen.

[p. 114]

 

En krek dat ie zien huus ienkwam,

 

Daor spuugde zij weer vuur en vlam.

 

‘Hierrr!’ zeit ie, en ie pakt 'et wief

 

Met stevige ermen um 'et lief,

 

En nêmt zien kruus op, um 't te draogen.

 

Gelukkig dâ gen minsen 't zaogen!

 

 

 

Lang draogt ie haor de deel ien 't rond,

 

Zij raost dâ 't schuum stoeng op heur mond.

 

Erst toen heur kwaodheid was gedaon

 

Mocht ze op heur eigen been' weer staon.

 

Wâ keek ze onthutseld en verslaogen!

 

‘Geduldig (zei ie) mot 'k oe draogen.’

 

 

 

Neg éns maor is ze kwaod gewêst;

 

Dâ was toen ook veur 't allerlest;

 

Went net precies as de erste keer

 

Nam ie zien kruus en droeg 'et weer.

 

Siends wier zij beter alle daogen,

 

Hie had gen kruuske meer te draogen!