Kriekende Kriekske

[p. 98]

's Zomers en 's wienters.

I.

Zacht zit de moeder op 'et mos,

Aon 't kantje van de sloot;

Heur ennigst kiend, 'en jungske, zit

Nog zachter - op heur schoot.

Ze zeggen niks, maor kieken blij

Naor 't eendeke ien de plas,

Naor 't veugeltje ien de blauwe locht,

Naor 't geitje ien 't gruune gras.

Ze zien, hoe 't zunneke ondergeet

En nog deur 't wulkske schouwt,

Dâ zoo meteen as zulver blonk,

Nou vlamt as gluuiend goud.

Het klukske klinkt - de moeder bidt,

Het jungske bidt as moe,

En wunst op 't end haor met 'en kus

Een ‘zaolig aovend’ toe.

II.

Bang steet de moeder op den diek,

Ze denkt aon waotersnood;

Heur ennigst kiend, 'en jungske, hangt

Nog banger aon heur schoot.

[p. 99]

 

Ze zeggen niks, maor kieken triest...

 

Daor op de breeje plas

 

Kruut de ieskorst, wel 'en vaojem dik

 

En helder glad as glas.

 

 

 

De schollen schuren langs den diek,

 

Het rommelt, gromt en raost;

 

De dikste knotwilgs vallen um

 

Krek of je kaort' umblaost.

 

 

 

Het zaolig-aovend-klukske zwiegt,

 

Went klinken mag 't nie meer;

 

De moeder bidt en 't jungske bidt:

 

‘Bewaor ons, Lieve Heer!’ -