Kriekende Kriekske

[p. 89]

De erste en leste hoed.

't Was op den dag - nee, 'k zal 'et nooit vergeten -

As iellekeen gekleed is op Paosbest

En 't minsdom ziek wordt van 'et eiers eten,

Dat ik 'en hoed droeg veur 'et erst en lest.

'k Mocht ielke week twee dubbeltjes verteren,

Maor ielke week hâ'k één daorvan bewaord;

Dâ hâ'k gedaon 'en stuk of vieftig keeren,

Totdâ'k 'en hoed had bij elkaor gespaord.

Toen goeng 'k naor stad en kocht 'en heelen mooien:

Hie was pikzwart, vol glans en extrao fien;

Jao, 't was 'en hoed recht uut Paries ontboojen,

Van binnen stoeng 't met gouwe letters 'r ien!

Nou! Paosdag kom ik, met dien hoed op, binnen

En zei: ‘dag saom!’ - Ze kenden mien nie meer.

Mien vaoder schrok en raokte van zien zinnen,

En moeder zei: ‘'t Liekt wel 'en stadse heer!’

Dâ woordje ‘heer’ dâ trilde deur mien lejen

Van top tot teen en dee mien drommels goed!

Een mins blieft kiend: één woord maokt hum tevrejen.

'k Was zelfs den Prins te riek af met mien hoed.

'k Heb van plezier gegeten noch gedronken,

'k Was heel dien dag met mienen hoed op 't pad:

Ik goeng er mee bij alle vrienden pronken,

Van wie ik wist dâ geen zoo'n mooien had.

[p. 90]

 

Wâ wier mien hoed besproken allerwegen!

 

Hie reej veural bij 't vrouwvolk op de tong;

 

Waor 'k goeng, kwiem mien 'en zwerm van meiskes tegen,

 

Die riepen dan: ‘Wâ'n weergaos knappe jong!’

 

 

 

'k Wier gruts, 'k dee niks as lochtkasteilen bouwen;

 

'k Geleufde: mien fortuun was nou gemaokt.

 

Jao, met dien hoed - ik zeg 't oe ien vertrouwen -

 

Was 'k mettertied ien 't dolhuus nog geraokt.

 

 

 

Maor wâ gebeurt? Des aovends thuus gekommen,

 

Zette ik den hoed veurzichtig op 'en stoel;

 

En toen begos mien moeder arg te brommen

 

Dâ'k laot thuus kwiem; en vaoder hield zich koel.

 

 

 

Dâ was nog niks; maor onder dâ spektaokel

 

Bracht dikke Mie, mien tante, ons 'en bezuuk:

 

En zet zich met heur zwaoren taobernaokel

 

Vlak op mien hoed. Ik liet van schrik 'en vluuk.

 

 

 

Mien tante woog meer dan twee honderd ponden,

 

Och lieve Heer, gao nou is efkes nao

 

Hoe 'k onder haor mien hoed heb weergevonden:

 

Ieneengeperst - 't was krek 'en monikao!

 

 

 

Toen goengen heel en gans mien de oogen open;

 

Toen zag ik, hoe een hoed mien had verleid

 

En as 'en gek deur 't derp had laoten loopen;

 

Toen zei 'k besjoer aon al die iedelheid.

 

 

 

En siends dien tied heb ik mien woord gehouwen:

 

Gen enklen keer 'en hoed meer opgezet;

 

Nooit zâ'k 'et doen - jao zelfs al gao ik trouwen,

 

Dan, koetje koet, dan trouw ik ien 'en pet! -