Kriekende Kriekske

[p. 70]

Onder 't appelen schellen.

De moeder zat applen te schellen,

Mien huushouwing, dacht ze, wordt groot;

Ik heb er genoeg met te stellen,

Al hêt ook mien man goed zien brood.

Zij zag ze um de taofel daor zitten

Zes kienders - 'en aorige trop!

Ze speulden heel zuut met de pitten,

Went ielk had zien appeltje al op.

Zij zag op hun wengskes 'en kleurtje,

Deur 't heldere lamplicht bestraold -

Nee, dacht ze, gen één bellefleurtje

Dâ daor ien de verte bij haolt.

Toen de oudste, het krullige Mientje,

Veur ielk nog 'en appeltje vroeg,

Gaf ze aonstonds weer 'en hallef dozientje,

‘Maor nou, zei ze, nou is 't genoeg!’

Zij had met die zes wâ te stellen!

De zurg van 'en moeder is groot...

Toen rustte ze 'en bietje van 't schellen,

Lei efkes de hand' ien den schoot;

En 't heufd kwiem veurover gebogen,

En 't schiemerde haor veur 't gezicht -

Toen viel 'et gordientje der oogen,

Zoo zwaor van den slaop, zachtjes dicht.

[p. 71]

 

Zoo zat ze daor nog gen minuutje,

 

Of de ondeugden hadden 't gezien -

 

Eén lei, st! den vinger op 't snuutje

 

En fluusterde de andren wat ien...

 

 

 

En ielk dee de schoen' van de vuutjes,

 

Liep langzaom en stil naor haor toe,

 

En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes:

 

‘Zeg, mag 'k nog 'en appeltje, moe?’

 

 

 

As moeder dan slaopende knikte,

 

Alschoon ze niks heurde en niks zag,

 

Nam ielk dâ veur jao op - en pikte

 

Een appel - en schoot ien den lach.