Kriekende Kriekske

[p. 61]

De waorzeggende kwartel.

Een dernje - 'k zal heur naom verzwiegen!
Nie, dâ 'k er grommes um zou kriegen
As ik heur naom verklapte, o nee!
Went 't is gen zunde wâ ze deê;
En ielke dern zou ien heur stee
Van 's gelieken doen as onze Kee...
Dèr, 'k nuum haor nòg! Nou 't kan nie schelen,
Went Kee of Keetje hieten velen.
Dâ dernje dan stak op 'en keer
Zich ien heur beste zundagskleêr,
En stapte toen met looje trejen
En met 'en schuuvring ien de lejen
En met twee reuskes op 't gelaot
Heur kraoknet kaomertje uut, op straot.
Toen naor Pastoor um goeje raod
Ien 't kiezen van 'en levensstaot.

‘Meneer Pastoor’ - zoo sprak ze en kuchte,
‘Meneer Pastoor’ - zoo sprak ze en zuchtte,
‘Ge zult nie raojen wâ'k kum doen...
(Heur hartje zonk haost ien de schoen')
‘Lewie, de zoon van Dirk Verkouwen,
Gij eiges hebt hum nog gedôpt...
'k Heur, dâ gen beter jong er lôpt...
Die hêt gevraogd...met mien te trouwen.’ -
Toen sloeg ze de eugskes zedig neer,
En lachte en greinde, en zei niks meer.

‘Schep moed, mien kiend! wês nie verlegen!
Ge hebt 'en buutenkansje, 'en zegen!
Dâ kumt nie ielke dern zoo tegen.
Zoo! met Lewie?...Hum ken 'k terdegen.’ -

[p. 62]

 

‘Een beste jong, nie waor Pastoor?’ -

 

 

 

‘Een allerbeste door en door!

 

Zoo! wilde met Lewie gaon trouwen!’ -

 

 

 

‘Pastoor, ge hebt 't nie goed onthouwen:

 

Lewie wil trouwen gaon met mien!

 

Van mienen kant is 't nog misschien:

 

'k Wou, asteblief, oew raod graog heuren,

 

Wat er van mien kant mot gebeuren.’ -

 

 

 

‘Jao, Keetje, de veurzichtigheid

 

Vraogt erst wâ wel oew harte zeit.’ -

 

 

 

‘Die raod hêt moeder m' ook gegeven;

 

Maor of ik vroeg of nie, um 't even!

 

Ik kwiem er toch nie verder mee,

 

Mien hart dâ zei gen jao of nee!’ -

 

 

 

‘As ik oe zeg met hum te trouwen,

 

Zult gij dan aon mien raod oe houwen?’ -

 

 

 

Ons Keetje, 't was haor aon te zien,

 

Dacht: jao, dâ duu'k! maor zei: ‘misschien!’ -

 

Pastoor, die had haor goed deurkeken

 

En dacht: wâ'n dwaoze meiskesstreken!

 

Heur hart houwt dol veul van dien jong,

 

Maor 't jaowoord wil nie van heur tong.

 

As 't gold van andren kwaod te spreken,

 

Dan zou gen enkel woord ontbreken.

 

Maor, 'k vang haor ien heur eigen strik! -

 

Hie prakkeziert 'en oogenblik...

 

En zei toen: ‘Heur is; beste Keetje,

 

Ik krieg daor juust 'en goed ideetje:

 

Een wonderkwartel heb ik daor

 

Ien 't veurhuus; die zeit altied waor

 

Ien zulke twiefelbare dingen.

 

Nou luuster, as ge hum heurt zingen:

 

Kee, pak Lewie! Kee, pak Lewie!

 

Dan duuje 't! - Zingt ie daorentegen:

 

Kee, pak 'm nie! Kee, pak 'm nie!

[p. 63]

 

Dan laoje 't trouwen achterwegen.

 

Gao nou maor bij de kooi daor staon;

 

'k Mot efkes naor mien zieken gaon.’ -

 

 

 

Kee tuurt den kwartel angstig aon,

 

En wunst dat ie maor gauw mag slaon.

 

Het minst gerietsel duut haor schrikken...

 

As uren zin haor de oogenblikken...

 

Och, Heer! wie weet hoe lang 't nog duurt!

 

Hêt ie wel ooit getureluurd?...

 

Pastoor zal toch 'en mins nie foppen?...

 

Wâ's dàt?...Ze vuult heur hartje kloppen,

 

Heur eigen ooren gleuft ze nie:

 

Kee, pak Lewie! Kee, pak Lewie!

 

Jao, jao, dâ zingt ie! - Dank oe, kwartel!

 

't Waor zund veur God zoo 'k tegenspartel!’ -

 

Vort liep ze - en zei Lewie heel gauw:

 

‘Jong, 't is er deur! ik pak oe nouw!’ -