Kriekende Kriekske

Altied tevrejen.

Ien den hof hâ'k van 't jaor 'enen pereboom staon,
Jao! daor hoengen, geleuf ik, wel acht mudden aon.

Jong! - docht ik - die gêft mien veul moppen...

As nou maor gen wiend hum kumt foppen.

Maor 'en sturmwiend kwiem op en die blaosde wâ straf,
En die schudde al mien peren as harfstblaojer af.

Eén peer bleef er aon van die allen -

God dank! die had óók kunnen vallen.