Kriekende Kriekske

[p. 38]

Een duuveltje ien huus.

Verrechtig, mien vrouw is 'en engeltje. Maor

Eén keer ien 'et jaor

Zou 'k zeggen: nou zit er 'en duuveltjen ien.
Dan parrelesant ik maor liefst nie met haor;

Veul mot 'k deur de vingers dan zien.

Ielk jaor nao de Paosen, op 't end van April,

Dan kriegt ze die gril:

Ze kiekt naor de muren, den zolder, ien 't rond;
Ze wordt prakkezierend en aokelig stil;

Gen lachske meer speult um haor mond.

Dan knapt ze den bezem en luiwaogen op

En emmer en tob';

Ze mengt den witkalkpot met lakmoes wat aon,
Klutst handen vol zeep ien 't waoter tot sop,

Haolt klompen - en alles blieft staon.

Maor 's mergens heel vruug maokt gedraof en geklos

Geschrob en geros

Mien wakker, en 'k brom: is ze raozend of gek?...
'k Stao op en ik merk 'et: de duuvel is los!

Gen stuk steet er meer op zien plek.

Toch draog ik geduldig dâ jaorlikse kruus

En denk maor: mien huus

Raokt gauw weer dâ lillike duuveltje kwiet.
Bij andren is 't dukkels veul langer nie pluus;

Ook buuten den schoonmaoktied.