Kriekende Kriekske

Aon en ouwen vriend.

't Wordt zoo eenzaom ien mien hart!
't Was er druk veurheer van vrinden,
Die mekaore en 't leven minden,

Deilend in ielks vreugd en smart.

Maor de dood maokte er siends jaoren

Leege plaotsen meer en meer:

'k Schreef daarop hun naomen neer

Um ze ien heugnis te bewaoren.

[p. 30]

 

Nee, gen andren vulden ze ien:

 

Op die vrienden - 'k mein op de ouwen -

 

Had mien hart alleen vertrouwen,

 

As mien maog op ouwen wien.

 

 

 

Jongen wien hê 'k aongesproken

 

Nieuwe vriendschap aongegaon:

 

Duur kwiem deze mien te staon,

 

Zuur is de andre m' opgebroken.

 

 

 

Vriendschap van den nieuwen tied

 

Motte vieren, menasjieren,

 

Duk plezieren, flink traktieren:

 

Duude 't niet - ge raokt ze kwiet.

 

 

 

Onderhands hêt ze ook bedongen:

 

Gisping steet mien ien den weg,

 

Daorum van mien fouten zeg:

 

‘Aop, wâ hedde mooie jongen!’

 

 

 

Oudtieds was de spreuk ien eer:

 

‘Vrienden kieven vrienden blieven’ -

 

Zoo ze um polletiek nou kieven,

 

Blieven ze ook gen vrienden meer.

 

 

 

Vriend, al siends 'en lang verlejen

 

Houwen we ons aon de ouwe zejen;

 

En we bleven, niet ien naom

 

Maor verrechtig, vrienden saom -

 

Ook as wij mekaor bestrejen

 

Toen we aon polletiek wâ dejen!