Kriekende Kriekske

[p. 12]

Ien 't schoftuur.

'k Lei ien de wei, zoo lang as 'k was:
De kriekskes kriekten ien 'et gras -
Meer heurde ik niet. Ik oogde umhoog,
Ien 't lichtblauw van den hemelboog,
Een drievend wulkske nao, dâ net
Geleek 'en helder donzig bed.

't Was of ik veur alle euwigheid
Zacht op dâ bed wier neergeleid;
Wâ 'k verders droomde, weet ik niet,
Maor 'k heurde 'en schrauw: ‘Stao op, 't is tied!’
'k Wier wakker van den schrik: mien docht
'k Viel as 'en baksteen uut de locht.