Kriekende Kriekske

[p. 8]

Het urgel.

Heur ik 'en urgel ien de vert',
Dan word ik triestig ien mien hart

En zou wel willen schreien;

Nie, dâ mien dan weemuujig heugt
Vervlogen jeugd of karmisvreugd,

Och nee, gen een van beien.

Maor aon 'en toeval denk ik dan:
Te starven lei mien braove man,

Ik zat bij 't bed te schreien -

Krek speulde 'en urgel veur de deur
Waorbij 'en meiske zong - ik heur:

‘Ach! 't duut zoo wee te scheien!’