Maes-Sluysche compas

Een Nieuw Geestelijck Liedt.

Stemme: Antwerpen Rijck.

MEnsch t’wijl gy mach,
Weest neerstigh in het vieren,
Den Sabbath-dagh:
Met lust en goe manieren,
Houd af van ’t werck, Ey hoort na het verklare,
In Godes kerck,
’t Woort van sijn trou dienare:
U hier doch na bereyt,

[p. 82]

 

Hoort wat daer wert geseyd,

 

Veel wonderlijcke dingen,

 

Oock lieffelijck en soet, Voor een die singen moet,

 

Een hooghst daer op gaet dringen.

 

Een hooghst daer op gaet dringen.

 

2. Desen dagh siet, Zegende God almachtigh,

 

Als hy uyt niet, ’t Al had geschapen krachtigh,

 

Doen rusten hy, Hiel op van ’t arbeyden,

 

Dus moeten wy, Ons hier oock na bereyden,

 

Want God het straf gebied, Dat wy het sullen niet

 

Na-laten tot sijn eere, En ons tot saligheyt,

 

Want hy heeft selfs geseyt,

 

Dient my ick ben de Heere.

 

3. Dus laten wy, Ons selven gaen begeven,

 

Desen dagh vry, In heyligheyt te leven,

[p. 83]

 

Op dat daer geen, Plagen over ons komen,

 

Want veel geween, Heeft men daer door vernomen

 

Va n menschen die altijt, Arbeyden om profijt,

 

Al op den dagh des Heere, Exempels zijnder veel,

 

Waer van ick u een deel, Verhalen wil tot leere.

 

4. Een Meulenaer, Op den Sabbatdag maelde,

 

Het viel hem swaer, Want siet den Meule straelde

 

Stracks in den brant, En is geheel bedurven,

 

Door Godes hand, Den Man is oock gesturven,

 

Dus wert den Heer vergramt,

 

Soo dat de Meule vlamt,

 

Schrick’lijck om te aenschouwen,

 

Hoe veel men daer toe dee, ’t Geschiede al tot wee,

 

Den brant wou niet op-houwen.

 

5. Een vrou oock mee, Den Sonnedag onteerde,

[p. 84]

 

En gingh met vree, In ’t velt daer sy verkeerde,

 

Want seer veel vlas, Had God daer op doen wasse

 

’t Wellick haer was, Dus gingh sy daer op passe

 

Met al haer huysgesin, Trat sy met lust daer in,

 

Hoort wat Godt haer toe-sende,

 

’t Vyer van den Hemel af, Viel in ’t vlas tot haer straf

 

Doch het nam weer een ende.

 

6. Den Sonnedag, Daer aen sy wou niet merke,

 

En als sy plag, Weder gegaen in ’t wercke,

 

’t Geschiede ras, Den Heere liet weer vallen,

 

’t Vyer in het vlas, Seer vele in ’t getalle,

 

Het wert weer uytgeblust, De vrou hier mee niet rust/

 

Sy wil nog niet aflaten, Maer is gegaen al weer

 

Doen vergramt hem de Heer,

 

Schricklijck boven maten.

[p. 85]

 

7. Den Heere liet, den brant in’t vlas weer komen

 

Een groot verdriet, Heeft men terstont vernomen

 

Want het liep voort, Het geheele velt over,

 

God was verstoort: Want hy maecktent nog drover

 

De vrou kost niet ontvlien,

 

Sy moest den brant aensien, daer in haer leven laten

 

Haer dienstmaegde oock mee: Verbranden op die stee

 

Menschen hulp kost niet baten.

 

8. Door Gods gena: een kint wert noch behoude,

 

De menschen dra, Gods wonderen aenschoude,

 

Sy waren meest, Bedroeft en seer verslagen,

 

Ontroert van geest, Die dit wonder aensagen,

 

Broeders wie dat gy zijt,

 

Neemt geen uytstel van tijt, Schort op alle u leden

 

En wilt des Heeren dag, doorbrengen als men plag

[p. 86]

 

Met Moses tijden deden.

 

6. Moses die liet, Op Saterdage luyden,

 

Een klock met vliet, Het welcken beduyden,

 

Dat al de lien, Haer arbeyt soude laten,

 

Dit most geschien tot order ende mate;

 

Om den Sabbatdag goet, Beter al met ootmoet,

 

Met neerstigheyt te vieren, Wel laten wy ook mee

 

Desen dagh heylige, Om namaels te playsieren.

 

O menschen wilt den dagh des Heeren altijt vieren

 

Met lust en neerstigheyt, met blijtschap en maniere.