Tusschen ploeg en sikkel

[p. 27]

Het vuur

't Wordt laat, het huisgezin gaat rusten,
De mannen klopten doodbedaard
Hun houten pijp uit bij den haard,
Terwijl de vrouw de tuiter bluschte.

Nu heerscht er nog alleen de rosse
Gloed van het vuur, dat zachtjes knerpt
Door de verkoolde takkebossen
En soms een lichtend schijnsel werpt.

Ze zet voorzichtig gave kolen
Bijeen, ze schikkend in den kuil.
En langzaam onder de asch verscholen
Gaat ook het laatste scheemren schuil.

Ze vindt de hooge legerstede,
Waar reeds haar man den slaap verviel,
Al tastend en vraagt God om vrede
En rust voor lichaam en voor ziel.

Slaapdronken ligt ze nog te luistren
Naar 't vee, de duif die droomrig lacht;
Dan smeult haar aandacht weg in 't duister
En wordt zij zelve stilte en nacht.

[p. 28]

 

Zij hoedde 't vuur; God hoedt de zielen

 

En blaast ze weer vollevensgloed,

 

Wanneer ze ontwakend voor Hem knielen,

 

Gelijk zij met de rijzen doet.