De steile tocht

[p. 62]

Het Groninger Hoogeland

I. Het land.

't Is alles eenvoud wat uw stoerheid sierde,
En alledaagsch bij werelds wufte pronk:
Het zwaatlend koren rond de heilge wierden,
Uw kolken waar kasteel en kerk in zonk;

Temidden graan en bontbebloemde weien,
Waar de gelatenheid zichzelf bedroomd,
De nuchtre pracht der rijke boerderijen
Met breede schuren tusschen schraal geboomt';

De polders met hun angstige eenzaamheden,
Waar de een'ge leeuwrik onder 't blinkend zwerk
Het brandend hart is, vreemd aan teederheden
En moede van der handen dienend werk.

Stil - uit een dorp galmt klaar Gods eeuwge vrede;
't Verweerde luien van vervallen kerk.

[p. 63]

II. Het Volk.

Zij kennen niet den delicaten zwier
Van de gebaren, en het soepel spreken.
De woorden die zij uit hun harten breken
Zijn luid; hun lachen schuimt als donker bier.

Zij werken machtig, wild is hun plezier;
Brutaal wordt ieder vreugde aangekeken.
Hun feesten razen, en de nachten bleeken
Als 't dorp nog davert van dans en getier.

Hun wezen is als van gewone bloemen,
Die sedert jaren in hun tuinen staan,
Waarover met een traag eentonig zoemen
In zwaren vaart de donkre hommels gaan.
Maar wie hun hart wint ziet wat zij nooit noemen,
Den gouden vloed van liefdes honing aan.