Hunkering en heimwee

[p. 188]

De Visschen.

I

De visschen klimmen in het helder vijverwater,
naderen peinzend, wijken, als weerszijds belaagd;
zonlicht glanst zacht in 't ijl beweeg der vinnen
dat hunne onrust door deez' stilte draagt,

door water, blauw van 't verre blauw des hemels
dat, als het zonlicht, om hen is en toch niet is;
onrust breekt plotseling het oppervlak in lichtgewemel
en daalt weer naar een grond, die ook slechts weerschijn is.

O glinsterende banen, die de visschen peinzend
beschrijven in dit roerloos water, in het roerloos licht;
zoo opgenomen zijn en zoo gescheiden,
o water, dat alleen een kleine spiegling is.

O onaanraakbaar zonlicht in welks grondelooze diepten
hun brooze lijven zachte transparanten zijn,
zonlicht dat nimmer nadert, in welks onbewogen glorie
zij zóó verlóren, zoo gevangen zijn.

[p. 189]

II

Altijd dit kleine water, dit ondiepe,
en van zijn klare schijn bevangen zijn;
altijd, waar heemlen hemeldiepten schiepen,
in een smal lichtgebied gevangen zijn.

Altijd dit eenzaam tusschen hemelen bewegen
in deze kleine ruimte (in dit diep vergeten) -
waarvan zij nauw de helderheid, en nooit de spiegeling,
en nooit het spelend zweven boven heemlen weten.

Henri Bruning.