Hunkering en heimwee

[p. 168]

De Herders.

Zijn glorie heeft hen niet ontsteld,
Zij bonden hun sandalen,
Zij wisten: dat wat licht ontwelt
weerlichten zal en stralen...
en oud zijn die verhalen.

Zijn stem klonk niet zóó groot en wijs
en zóó van God beladen:
de goede geur had reeds de spijs
van paradijs tot paradijs
en God had God verraden.

Zij wisten: dat als God eens kwam
hij als een kind zou komen...
toen hebben zij hun liefste lam
op hunnen arm genomen:
geen kind vergeet zijn droomen,
geen herder ooit zijn lam.

Dit eene heeft hen zeer verbaasd:
de glans om eigen slapen...
Zacht vee, dat langzaam in God graast,
zacht vee en zachte schapen;

En dit heeft hen het meest verblijd:
nu worden zij voor 't laatst verweid
en volgen zij den Herder,
van eeuwigheid tot eeuwigheid
en verder...

Jacques Schreurs.