Hunkering en heimwee

[p. 160]

De kinderen.

Zij zullen wellicht niet meer weten,
Hoe eenmaal hun vader was,
Wanneer die begraven zal liggen
In Brabant onder het gras.

Maar de klank van zijn stem, zijn gebaren
Van handen en hoofd en zijn groet
Zullen ze onbewust u herhalen
En zeggen: het leven is goed.

Zij zullen den hemel vertrouwen,
Hun vrouwen beminnen, en blij
Hun vriendschap aan vrienden bewijzen,
Van arglist en achterdocht vrij.

Bij ieder geboortefeest heffen
Ze een beker Bourgondischen wijn.
Zij mogen hun vader vergeten,
Toch zullen zij Brabanders zijn!

Anton van Duinkerken.