Hunkering en heimwee

[p. 20]

Veldmuis.

Aard en einder lavend

Heeft zich de avend

Over 't dal gespreid;
Kom nu! elke stede

Ademt vrede,

Rust en zaligheid.

Langs het bladgefluister

In het duister,

Els en hazelroe,
Keeren onze schreden

Naar beneden

De open delling toe.

Zachter, dieper gloren

Gras en koren,

Klavergroen en weit,
Nu zich 't effen scheemlen

Aan de heemlen

Wijder openspreidt..

Hóórt ge uit rogge en haver,

Tarwe, klaver,

Vlas en duizendgraan
'T éven murmlend suizlen,

Ritslen, suizlen

Over de akkers gaan?

[p. 21]

 

'T zijn de bruine muizen,

 

Die hun kluizen

 

Vullen tot den nok!

 

De aarde, die hun 't leven

 

Neme en geve,

 

Schenkt hun spijze en rok.

 

 

 

Zal de landman klagen,

 

Als zijn wagen

 

Lager is getast?

 

Zal hij 't koren schelden

 

Op de velden,

 

Dat voor andren wast?

 

 

 

Hoor ze eendrachtig zorgen

 

Van den morgen

 

Tot den avondval...

 

Wee dan die (verblinde)

 

'T Godbeminde

 

Niet beminnen zal.

 

 

 

Frank Gericke.