De donkere bloei

[p. 61]

Tu es Deus Absconditus
avond in Rome

Dien ik in alle dingen
Als glans en schijn vermoed,
Die tot mijn hart komt dringen
In koude en in gloed,
Laat mij U zóó gevoelen
Als 't driftige verzoelen
En luwen van het bloed.

Wanneer Gij zóó nabij zijt,
Deert mij geen ongeluk.
Geleerd door Uwe wijsheid
Breek ik de banden stuk,
Waarmee de menschen binden,
Jaloersch dat ik zal vinden
Uw liefde en geluk.

Wien Gij hebt aangenomen
Verlaat Uw liefde niet.
Onheil van daad of droomen,
Verheuging of verdriet,
Geen schepsel kan ons scheiden,
Geen list het hart verleiden,
Dat alles voor U liet.

De wereld gaat verwazen
Achter den avonddamp,
Mijn ademloos verbazen
Omdroomt maans stille lamp.

[p. 62]

 

En ten gebede luiden

 

Des Heeren witte bruiden

 

Met zilvrig klokgetamp.

 

 

 

O, dat uit grondloos nachten

 

Uw Goddelijk gezicht

 

Over mijn oogen lachte,

 

Verblind door 't blinde licht.

 

Gelijk een wilde weide

 

Zal ik den glans verbeiden,

 

Die daalt van Uw gezicht.

 

 

 

Die achter aller dingen

 

Zware gedaante vliedt,

 

Kom mij geheel doordringen

 

Als de ademtocht een lied,

 

Laat mij Uw lach aanschouwen,

 

Want ik moet wachtend rouwen,

 

Tot 't oog Uw oogen ziet.