De geest van Jan Tamboer

Van een perfecte Twentsche Boer.

Een seker Twentsche Boer te Gast genoodigt wesende van een goet Vrient, de welcke meer goede vrienden ten Eeten hadde, en aen de Tafel sittende, soo quam'er Salade op de Tafel, daer sy alle van begonden te Eten, behalven desen Twentenaer, en seiden teghen hem, hoe sit ghy soo? eet oock Salaet? Hy antwoorde my lust gheen Soldaet, de andere begosten te lacchen en seiden, langht hem wat op het Tafelbort, dat sy deden? Hy nam sijn Mes en sneedt de Salaet aen stucken, stackse aen de punt van het Mes, en atse alsoo op. De andere

[p. 244]

haer niet wederom van lacchen onthouden konden van dese perfectheyt die desen Twentenaer over hem had: Waer over hy toornigh wierdt, en seide, Wat Duyvel weit ich von Soldaet toe vretten, wen ich Gras wol vreeten, so wil ich by de Kuene gaen in der Wayde en vreeten daer den balgh dicke, wat bruytme dese Hase-koppen, toe ginneken en te schatteren.