De geest van Jan Tamboer

Van een Onnoosele Drent.

Een seker jongh Ghesel, dewelcke met sijn Ouders believen, nae Hollandt treckende, om aldaer een ambacht te leeren, bevolen hem dat hy sich wel houden sou, en dat hy hem van het Vrouwen-volck af houden soude, en dat

[p. 128]

hy so weder t'huys komen sou, als hy uit trok. Hy beloofde sulcks te doen t'Amsterdam een twee of drie jaer geweest hebbende, en al vry wat geleert hadde, so hem docht; kref allengskens in den sin om weder naer huys te treken, nam sijn afscheyt in de plaetse daer hy ghelogeert wasm en meende den selven avondt te vertrecken, 't welcke niet en geschiede; doch hy niet weer willende gaen ter plaetse daer hy te huys geweest was, en gingh doen in een Herberge, om aldaer die nacht te blijven, daer een pintjen of twee gedroncken hebbende, begon hy slaperigh te worden, en seyde teghens de Waerdinne, waer sal ick slapen? Sy met hem jockende, seyde, by my, ick heb anders gheen plaets. Hy denckende op 't gheen sijn Ouders hem belast hadden, seyde, dat wil ik niet doen, doch de Waerdinne langhde hem een kaers, en hy gingh heen nae boven, en sy volghde hem, seyde doen tegen hem, sie daer sult ghy slapen, ick sal stracks by uw komen. Den onnooselen Drent meende al waer, en hy dorste niet op 't bedde gaen ligghen: De Waerdin weder boven komende, om de kaers te halen, vraeghde hem of hy al te bedde was, en hoe hy soo langhe wachte? Hy seide, neemt de Kaers vry mee, ick sal in donckeren wel onder komen: Sy nam de kaersse mee, en seyde, ick sal u dan flus wel wat dekken: doen wiert hy noch veel bangher, en liep op de bovenste

[p. 129]

Solder, alwaer de Turf lagh, hem inbeeldende dat sy hem daer niet soude vinden, en vondt daer een groote leege mande staen, daer hy onder kroop, en dacht daer die nacht over te blijven. De Vrouw weder boven komende om Turf af te halen, niet denckende op de onnoosele bloedt, verschoof de mande, want die haer in de wegh stondt; Doen begon hy te bidden, ende te smeecken, en seyde: Ey lieve Vrouwe ick bidde u laet my met vreden, ick heb mijn Ouders belooft, dat ick so weer t'huys komen sal, als ick uyt getrocken ben. Doen begon de Vrouwe te lacchen, en sy seyde, du onnoosele bloed, gaet liggen daer ick u geweesen hebbe, ick beloove u, ick sal van avondt niet weer boven komen. Doen gingh hy op 't bedde, maer hy sliep met groote vreese. Hy die 's morgens vroegh op stondt, om niet meer ghequelt te worden, meende sijn gelagh te betalen en gaen wech, het welck hem miste: maer hy moest noch eerst sijn Ey wech draghen, dat hy uyt vreese geleght hadde.