De geest van Jan Tamboer

't Onnoozel Meysje.

Een Onnozel Meysje, van een door-sleepe Venus-schoolier, tot een speelreysje ver-

[p. 45]

socht zijnde, dorst het selve, sonder haer Moeders weet, niet bestaen. De Moeder dan, van haer versocht zijnde, gaf haer verlof, maer belaste haer, dat-se voor al wel op haer Maeghdom soude Passen. Sy, quaalijck weetende, wat Maeghdom te seggen was, dee goe belofte, en raeckte met de geen, die haer versocht had, op een tocht. 's Avonds, in een Herberghe komende, overleyden zy, om de beste Proffyt, by elck ander te slapen, het welck geschiedende, so begon Ritzaart, sijn loosheden in't werck te stellen, maer het Meysje, willende haer verschoon, seyde: dat haer Moeder gheseydt hadde, haer Maeghdom voor al wel te sullen bewaren. Wel, seyde den Loosaert, op dat ghy-se voor al niet verliesen sult. Zal ickze met drie dubbelt gaeren vast naajen. Sy, eyndelijck, moetende haer ghevangen geven, liet hem begaen, denckende dat-se haer Moeder konde voldoen, als-se haer Maeghdom niet verlooren hadde. Maer als sy van de reys weder t' huys quamen, ende Moeder nae 2. a 3. Maenden vreemde teeckenen sagh, vraeghde de Moeder, oft sy haer Maeghdom oock vvel behouden hadde? Ia, voorseker, sey het soete dier, ic hebbe, om meerder sekerheyt van Ritzaart laten vast naayen. De Moer, met een onduldelicke gramscap hier op uytvarende, meende het Meysje te vernielen, maer marckende haer dochters Onnoozelheyt, moestse haer te vreeden stel-

[p. 46]

len, want het Meysje, willende haer saeck goet maken, seyde met een groote simpelheyt: moeder ghy behoeft so niet te kijven: Ritzaart heeft gheseyt: Hy wil altyt mijn maaghdom wel weer los tornen.