De geest van Jan Tamboer
(1659)–Jan Pietersz. Meerhuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
gende, tokkelde en troggelde een vande Hoovelinghen soo langh, dat hy haer eens op den Tabbaert raeckte; eenigen tijt daer nae merkende, dat des Hoovelinghs kruydt begost te wercken, stondt heel verleeghen. Eyndelijck gebruyvkt sy desen list: sy gaet by haer Princesse, en klaeghde en jammerde over eenigh leet, het welck sy (om schijn van eerbaerheyt) niet en derfde openbaren. Mevrouwe, echter, ernstelijck weeten willende, wat haer geschiet was; soo barst'et' er ten lesten uyt; in sulcke voegen dat sy den ghemelden Hovelingh beschuldighde, haer verkracht te hebben, waer over sy oock ernstelijck begeerde, de gerechtigheyt voldaen te hebben. Hare Hoogheydt, wel wetende den heeren aert, die in dese Kamaniere woonde; dacht wel, hoe dit verkrachten toe-ghegaen was. Nemende dan in haer rechte hand een deegen, die sy, om de scheede vast hebbende, de Kameniere geboodt, uyt de scheede te trecken. Het welkck gedaen zijnde, so hiel de Vorstinne de schee al heen-en-weder wiggelende in de handt; ghebiedende de Kameniere den deegen daer weder in te steeken. De Kamenier, dit niet doen konnende, seyde: Me-vrouwe, ghy wiggelt te veel met de scheede; ik kan er den deegen niet in krijgen. Zoo zoudt ghy oock gedaen hebben, sey de Princes, soo soude des Hoovelinghs deegen u geen leet gedaen hebben. |
|