Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten

Liedeken.

Stem: O fantastijcke Silvia.

HOe wel de Vrysters met der daet
Zijn spijtigh in het spreken,
Nochtans sy meenen 't niet soo quaet,
Gelijck 't wel heeft gebleken
Aen menigh Maeght,
Die namaels beklaeght,
Haer eygen loose treken.

Onlanghs hoord' ick een Minne-klacht

Van een bekende Vryer,
't Geschied ontrent de middernacht,
Hy scheen een droevigh lyer,
Sijn treurigh hert
Bleef vol minne-smert,
Hy wierde geen bedyer.

Syn Liefje die scheen al te trots,

Sy woud' hem niet verhooren,
Sy bleef al even stuer en Spots,
Hy kon haer niet bekoren,
Sijn Philida
En gaf geen gena,
Sijn moeyten was verloren.

Hoort wat de jonge Vryer doet,

Hy gaet hem wat bedaren,
Hy kiest een ander Liefje soet,
Laet spijtigh Lijsje varen,
Hy is verheught,
En soeckt nieuwe vreught,
Hy gaet met een ander paren.

Nu schijnt de Vryster schier beducht,

Men kan het aen haer mercken,
Sy geeft so menigh droeve sucht,
Men siet het aen haer wercken.
Och, dat hy quam,
En sy hem vernam,
Het soud haer hert verstercken.

Dit is het loon, o jonge Maeght

Van al te spijtigh spreken,
So gy een Vryer liefd' toe draeght,
Wacht u voor sulcke streken,
Meent ghy de knecht
Soo toont u oprecht,
So sal zijn liefd' niet breken.

Nu sit de Vryer in sijn throon

Met sijn Lief uyt-verkoren,
En draeght de gulde Bruygoms Kroon,
En Lijsje wort geschoren,
Yder die seyt
Door qua spijtigheyt,
Heeft sy haer Lief verloren.