Genes. 2. 18.
Ende Godt de Heere sprack: 't En is niet go[ed] dat de Mensche alleen zy, ick wil hem een hulpe maken, die hem by sta.
De trouw wiens eigenschap door vast-gekochte banden
Twee Zieltjes onder een tot eygendom verpanden,
De trouw die ons vertoont een sonderlinge kracht,
Die als een Voester is van 't Menschelijck-geslacht.
De trouw wiens groot geheym van niemant is begrepen
Schoon dapper in 't verstant, hoe kloeck of hoe geslepen
De trouw die by haer selfs en uyt haer eygen aert,
Een schoone melody en soete vreughde baert.
De trouw in 't kort geseyt, die boven alle saken
Kan beyde Man en Wijf seer bly en heughlijck maken,
En haer met sulck een bandt soo nauw en eng verbint,
Soo dat men in een Lijf twee Zielen t'samen vint,
Wiens Zieltjes onder een gevlochten maeckt een heele:
Wie niet en is gepaert, die is noch maer ten deele,
Hy is niet meer als half, soo lang tot dat hy vint
Sijn lieve weder-helft, dien hy van herten mint.
Het Huw'lijck maeckt een mensch, een mensch van [volle leden]
En waerom dat men trouwt, dat heeft al vry sijn reden.
Auteursrechtvrij