Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten

[p. 25]

Liedeken.

Stem: Laura sat laest by de Beeck.

WAerom worter doch gevrijt
Na de ongelijcke Iaren?
Waerom gaet in dese tijt
[I]ong met out hem t'samen paren?
[D]aer men in het soet vergaren
[B]y twee Liefkens van gelijck,
[V]int een leven vol van ruste,
[V]eel vermaeck en soete lusten,
[S]chier op aerd' een Hemelrijck.

't Gelt dat sal de oorsaeck zijn,

[D]at men licht bestaet te trouwen,
[E]n bemint sijn eygen pijn,
[D]at niet anders baert als rouwen.
[O]ch wat is 't om 't goet te trouwen,
['t ]Brengter menigh in 't verdriet,
[A]ls men al sijn leve dagen
[M]oet met smert sijn trouw beklagen,
[D]an soo is 't een droevigh Liedt.

G'lijck van Iaren dat 's een lust,

't Is een quellingh al u leven,
Maeckt u geest niet ongerust,
Tot geen oudt wilt u begeven,
Menigh isser toe gedreven
Om de glory van het goet
Maer niet lang men moeter suchten,
Vreucht en wellust die gaet vluchten,
Dan soo leyt men onder voet.

Een van beyden oudt en of,

Een van beyden moet het geven,
Daer leyt al het spel in 't stof,
Wat baet van u Ieughdigh leven:
Dan soo is de kaert vergeven,
Met een suffe Vrouw of Man,
Die geen vreught en kan bedrijven,
Niet een soete kuer beschrijven,
Noch u yets vermaken kan.

Dan so leeft men sonder vreucht,

Ongetroost is een van beyden,
Venus-spel en soet geneucht
Is al ver van u gescheyden,
Cupido gaet hem vermeyden,
Daer hy twee gelijcke vint,
Groen van herten, jongh van jaren,
Wech met oude grijse Haren,
Daer men doch geen vreugt by vint.