Piet Durf, hoe wonderlijk het hem verging bij het oplaten van zijn vlieger

[p. 12]

VI.

Uit het meer op den wal, over 't dak van het huis,
Sleept de vlieger den jongen maar meê!
Zoo gaat het de lucht in met vreeslijk gedruisch...
Wie 't geval ziet, roept: ‘ach!’ en roept ‘wee!’
En Piet zelf, schoon het pijn doet, die schok tegen 't dak,
Houdt den vlieger maar altijd in 't oog.
En hij zegt: ‘'k Laat niet los bij een enkelen smak!
Ja! al gaat het dan ook nog zoo hoog!’

[p. 13]