Porta Nigra

[p. 35]

De bruid

Ik dacht dat ik geboren was voor verdriet -

en nu ben ik opeens een lied
aan 't worden, fluisterend door het ijle morgenriet
nu smelt ik weg, en voel mij openstroomen
naar alle verten van den horizon,
en ik weet niet meer
waar mijn loop begon.

de schaduwen van blinkend witte wolken
bespelen mij en overzeilen mij;
en scholen zilvren visschen bevolken
mijne diepte en bliksemend voel ik ze mij
doorschieten en mijne wateren alom doorkruisen
en in mijn lisschen vluchten -

zij zijn mijn kinderen en mijn liefste droomen...

ik ben nu volgegoten met geluk.
de tranen die ik schreide en de zuchten
zie ik vervluchtigen tot regenbogen
die van mijn oogen springen naar de zon.

waar zijn de bergen van den horizon?

ik zie ze niet...