Op zee en aan het strand

(1907)–Stella Mare– rechtenstatus



[pagina 3]
Een voorwoord. Weer een nieuw prentenboek en een heel mooi ook. Nu geen verhalen meer van KleinDuimpje of de Gelaarsde Kat. Neen, nu een echt jongensboek met mooie platen en versjes van de zee. Wij zijn allen recht trotsch op onze mooie Noordzee. Tal van vreemden komen elk jaar in ons land om onze zeebadplaatsen te bezoeken. Gij hebt zeker wel eens van Scheveningen, Katwijk en Zandvoort gehoord? Misschien zijt gij er zelf wel al eens geweest. Als dit zoo is, zult gij u zeker met deze mooie plaatjes vermaken. Gij herinnert u dan weer de groote zandbergen die gij gemaakt en de kuilen en kanalen die gij gegraven hebt, en hoeveel plezier gij hadt toen de zee opkwam en opeens het bruischende water met geweld door uwe eigen gegraafde kanalen uwe kuil binnenstroomde. Als gij dit prentenboek leest moet gij
[pagina 4]
vooral goed op de platen letten. Nu zal ik u nog iets vertellen, wat gij zeker wel prettig zult vinden. Naast dit prentenboek bestaat een kleurboek, waarin precies dezelfde plaatjes als hierin, voorkomen. Kleuren is een alleraardigst werkje op regenachtige dagen, als gij niet uit kunt gaan. Daarom raad ik u aan dit kleurboek voor uwen verjaardag te vragen. Aan de achterzijde van elke plaat is een briefkaart - formulier afgedrukt. Nu begrijpt ge dus wel dadelijk, dat uw gekleurd plaatje als prentbriefkaart verzonden kan worden. - Komt, doet dus maar goed uw best dan kunt gij uwe lieve tante en aardig nichtje met een mooie door u zelf gekleurde prentbriefkaart verblijden. Stella Mare.
[pagina 5]
Hebt gij wel al eens vernomen Van die visschen, die benêe Alle wonen, leven, sterven Onder in de diepe zee? Allen worden zij gevangen Tongen, knorhaan, tarbot, schol. Naar de vischmarkt voor den afslag Gaan er heele manden vol. Kreeften, haring en ook oesters Komen alle uit de zee. Schelpen ook, en bloedkoralen Maar die tellen nu niet mee.
[pagina 6]
Laat de vlaggen wapp'ren! Zet de stemmen uit! Zingt voor Neerland's zeebeld Nu uw zangen luid. Als een kleine jongen Stond hij aan het wiel Nu is hij 's lands glorie Vlissingsche Michiel. In een hoogen toren Klom hij onvervaard Niets deed hem ooit beven Naar Hollandschen aard. Nu na juist drie eeuwen Viert men allen feest. Zoo eert men in Holland Den de Ruyter-geest.
[pagina 7]
Ferm de handen uit de mouwen, Kloek in 't topje van de mast, Klautert Janmaat altijd hooger Maakt dan fluks de touwen vast. Ziet op't hoogste punt gezeten, Door den kijker naar het land. En denkt: Suffers blijven kniezen Maats als ik, kiezen het want. Toont de vijand soms zijn tanden Al ben'k maar gewoon matroos Vechten zal ik als eens de Ruyter Tegen Engelschman en Franzoos.
[pagina 8]
Er was rouw in het land Er was rouw aan het strand Toen de treurmare werd vernomen, Van het vergaan van de boot, Van den vreeselijken dood Waaraan zoo weinigen konden ontkomen. Maar heel hoog bovenaan Staat eeuwig de naam Van onze vier dappere helden. Van hun redding zoo groot Op leven en dood Zal het nageslacht nog vermelden.
[pagina 9]
Steeds hooger beuken de golven, Er is een schip in nood, Een ieder rilt en jammert En aller angst is groot. De stuurman geeft zijne bevelen Heel haastig, maar met klem, En maant tot groote kalmte Met sombre diepe stem. Nog hooger spatten de golven Nog heviger loeit de wind, En heel de bemanning kent nu 't Gevaar waarin 't zich bevindt
[pagina 10]
Hoezee, het is vacantie! Nu gaan wij naar de zee Wij nemen schop en emmertjes En ook ons scheepje mêe. Het scheepje laten wij varen Wij hebben veel plezier, Wij binden onze rokjes op En stappen over 't wier. Dat wier is groen en klevend Het groeit diep in de zee - Wij nemen 't in ons emmertje Naar huis voor moeder mee!
[pagina 11]
Wat is er dan toch, mijn jongen? Ik geloof je hebt verdriet. Je bent wat bang van het water, Zeg raad ik dit nu niet? Je blijft op den stoel maar zitten Je bent zoo bang voor de kou! En dat voor een Hollandschen jongen O, hé, wat ben jij flauw! Je moest naar de anderen kijken Die duiken en zwemmen op de rug Die schieten peilsnel naar beneden Als een visch in het water zoo vlug.
[pagina 12]
De avond is geweken De nacht komt zachtkens aan In sluimering ligt de kade En alles wil nu rusten gaan. De schepen langs de kade Waarop het maanlicht scheen, Lijken nu ook te slapen 't Is al rust om hen heen. Maar nauw'lijks daagt de morgen, Of 't is met rusten gedaan En op de handelskade Breekt 't drukke leven weer aan.
[pagina 13]
Daar ligt een aardig huisje, Aan 't water ginds bij den vliet. Daar wonen twee lieve kinderen Al ziet gij ze nu ook niet. Die schommelen en stoeien en spelen In den tuin bij 't groote terras, Die gaan soms schuitje varen Op den grooten helderen plas. Die wonen zoo kalm en tevreden. Heel ver van't gewoel uit de stad, Die vinden hun buitenleven De allergrootste schat.
[pagina 14]
Daar zit een oude schipper Genoegelijk en blij, Hij denkt aan vroeg're tijden, En rookt zijn pijpje erbij. Hij denkt aan boei en anker, Aan tros en reddingssein. Hij droomt van verre landen Vol eeuwige zonneschijn. Hij is te oud om te varen Nu leeft hij op de kust. En slijt zijn laatste jaren In blijheid en in rust.
[pagina 15]
Een maand geleden is't schip gegaan, En heden kwam het behouden aan. Na weken vol angst en van bidden Is Kobus weer in hun midden. Ziet moeders gezicht, hoe vroolijk het straalt Nu haar zoon zijn avonturen verhaalt. ‘Ja,’ zegt hij: ‘'t was een stormachtige reis, Wie er niet bij was, dien maak je 't niet wijs. De golven sloegen zoo krachtig omhoog, Dat 't water je in neus en oogen vloog. Maar 't is nu geleden - het is voorbij, Ik ben thuis en zet alle zorgen op zij.’
[pagina 16]
Hier is het grootste oorlogschip Van de Nederlandsche vloot. En dit zijn de matrozen, Die vechten op leven en dood. Dapper zullen zij strijden Dreigt er soms gevaar, Altijd staan onze Janmaats Op commando klaar. Als het land in nood is, Rusten zij zich vol moed, Offerend aan het vaderland Hun laatste droppel bloed.
[pagina 17]
Helder staat de hemel Blauw is heel de lucht Zoetjes strijkt het windje Als een stille zucht. Langs het kabbelend water Van den breeden vliet, En de schipper neuriet Welgemoed een lied. Angstig kijkt de stuurman Nu hij plots'ling ziet Zware wolken drijven Heel ver in't verschiet Hoort de wind reeds blazen Hij zet zijn wangen op Laat het schuitje dobberen In het ruime sop.
[pagina 18]
Aan het strand is't, als ge dit maar weet Bij warm weer nog eens zoo heet. Daarom is het heel wijs gedaan Maar dadelijk te zaam in zee gegaan. En oud en jong en dun en dik, Hebben in zee meestal veel schik. Ze lachen en ze dansen daar, Heel vroolijk allen met elkaar. De dame in haar mandenstoel Vermaakt zich met het strandgewoel.
[pagina 19]
Nu liggen de visschen op't droge Gevangen nog zijn ze in't net. En snakkend bewegen zij hun kieuwen Maar niemand, die daar op let. De vrouwen zijn druk aan de weer nu Ze hebben haar handen vol, Om soort voor soort uit te zoeken Tong bij tong, en schol bij schol. De visch gaat straks naar de vischmarkt Zij hoopt, dat men er veel voor biedt, Voor't geld moet zij vischgaren koopen Want 't net is gescheurd, zoo gij ziet.
[pagina 20]
De duiker laat zich zakken Steeds dieper naar omlaag, Dan gaat hij gauw beginnen Hij heeft veel werk vandaag. Voorzichtig gaat hij kijken En zoeken op den grond. Of hij van de geredden Soms geld of goederen vond. Hij denkt niet aan zijn leven Die duiker is een held! En nog in latere jaren, Wordt van zijn moed verteld.

Een voorwoord.