Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 27]

De verliefde Venus.

Wijs: Mijn hert is voor altijd verzeid.

't Was op een schoone lente dag,
Dat Venus kleine zoon,
Gelijk dat schelmpje dikmaals plag,
Op haar ijvooren Throon;
Door dertele lonkjes uitgenoot,
Sprong op zijn moeders zagte schoot,
Vol vreugd, vol vreugd, vol vreugd.

Hij sloeg zijn armpjes teer en mals,
o Hartetreffend paar! -
Om haaren Paarld'amouren hals
Met kinderlijk gebaar;
Dog echter wat men zegt of niet,
De God der min baart min verdriet,
Altijd, altijd, altijd.

Terwijl de Schutter dus goedsmoeds
Aan Venus Ieden hong,
Treft haar een pijltje onverhoeds,
Die ze in haar boezem vong:
De scherpste die het guitje torst,
Schoot hij in haare blanke borst,
Heel rasch, heel rasch, heel rasch.

[p. 28]

 

Zij stiet de vleijer van zig heen,

 

Ach kon zij fier van hart,

 

Ook van zig zelven zijn te vreen,

 

Zij voeld de Boezem smart,

 

Ach kon zij! maar - wat zal zij doen?

 

Zij zelf voeld reeds de liefde woên,

 

In 't hart, in 't hart, in 't hart.

 

 

 

Toen sloeg vrouw Venus godlijk schoon,

 

Terwijl de min haar plaagt,

 

Haar lonkende oogjes op Adoon,

 

Tot wien zij liefde draagt;

 

Het was een Herder fris en kloek,

 

Gelijk God Mavors uit de broek,

 

Gegroeit, gegroeit, gegroeit.

 

 

 

Fluks liep zij zonder wagten heen

 

Na 't spiegel, om zig daar

 

Wat mooi en netjes aan te kleên,

 

Zij krult en poeijert haar;

 

Zij trekt een schoon wit jakjen aan,

 

Om na Adonis toe te gaan,

 

In 't veld, in 't veld, in 't veld.

 

 

 

Zij vond hem zitten in zijn tent,

 

En sprak hem aldus aan:

 

o Herder gij die kruide kent,

 

Ach wild eens met mij gaan!

 

En toon mij aan wat bloem en kruid,

 

De heete minnevlammen stuit,

 

Ik brand, ik brand, ik brand.

[p. 29]

 

Hij ziet hoe zij van liefde gloeid,

 

En grijpt haar Handen aan,

 

Hij zegt terwijl hij met haar stoeid,

 

Mijn Engel laat ons gaan,

 

Ik heb een kruit dat minnegloed

 

Hoe zeer die brand, hoe zeer die woed,

 

Geneest, geneest, geneest.

 

 

 

Zij gingen in een Mirthe Bosch,

 

Of schemerige Laan;

 

Daar reeg Adoon haar gordel losch,

 

En tast haar zagjes aan;

 

Daar deed hij wat zijn lust gebood,

 

Terwijl het Venus niet verdroot,

 

o Neen! o neen! o neen.

 

 

 

De kleine Mingod die zig juist

 

In 't Bosch verstoken had,

 

Begon te lachen in zijn vuist,

 

Terwijl hij zag hoe dat

 

Zijn moeder door Adoon gedrukt,

 

Juist agterover lag gebukt,

 

In 't gras, in 't gras, in 't gras.

 

 

 

o Minnaars komt 'er weer een tijd,

 

Dat de Aardschgodinnen schaar,

 

Dus met gevouwe handen vrijd

 

De knaapjes hier en daar;

 

'k Verzeker u geen Eeuw van goud,

 

Bij mij dan ooit meer waarde houd,

 

Hoezee! hoezee! hoezee.